Қазақ тарихына Тәуелсіздік көзқарас тұрғысынан қарайтын кез келді. Бірақ біздің тарихшыларымыз ішінара болмаса, көпшілігі осы бағытта жұмыс істеп жатқан жоқ сияқты. Осының салдарынан әлі күнге дейін кейбір азаматтарымыз үшін ханымыз – қарақшы, батырымыз – барымташы, байымыз қанаушы болып есептеліп келеді. Ол – ол ма, қазірдің өзінде «қазақтар өз қызын қалыңмалға бола қаусаған шалға сатқан» деген қасаң түсінік «қан- жығамызда байлаулы» тұр. «Кеңестік кезеңге дейін қазақ ұлтының 2 пайызы ғана сауатты болған» деген сыңаржақ пікірді де тақымға салып, көкпарлатуды қоймай келеміз. Осындай сәтте қоғам алдында «қазақ тарихын кеңестік түсініктерден қалай арашалаймыз?» деген сұрақ қойып көрген жөн секілді.
Қазақ тарихын кеңестік түсініктерден арашалау үшін, ең алдымен, екі методологиялық ұстанымға баса назар аударуымыз қажет секілді. Мәселен, тарихты, біріншіден, табиғи-ырғақты тарихи үдеріс қалыптастыруы тиіс. Ал мұның екінші жолы отарлаушы өктем күштің тегеурінімен жасалатыны белгілі. Қазақ тарихы осы екі үрдісті де бастан кешті. Бірақ патшалық Ресей мен Кеңестер Одағының отары болған кезде жазылған тарих әлі де болса, Тәуелсіздік көзқарас тұрғысынан толығымен бағалана қойған жоқ. Оны бағалаудың жолдары қандай?
Біріншіден, тек Ресейдің ғана емес, батыс елдерінде, көрші Қытайда, Өзбекстанда т.б елдердің құнды кітапханаларында елімізге қажетті қаншама жәдігерлер, тарихи дерекнамалық хаттар, құжаттар сақтаулы. Қазақ тарихына қатысты ғұламалардың жазбалары, ғалымдардың зерттеулері де т.б еңбектер қазақ ұлтының көзқарасы тұрғысынан жазылмағандықтан, ол жазбалардың бәріне де сыни көзқараспен қарап зерттеуіміз керек.
Екіншіден, орта ғасырларда қазақ жеріне келген қытай, араб, моңғол, кейіннен жоңғар басқыншылары – бәрі де сайын даланың табиғи-ырғақты тарихи үрдісін бұза алмағанын ашық дәлелдейтін кез келді. Олардың барлығы да қазақыланып кеткенін өз көзірімізге айналдыруымыз қажет.
Үшіншіден, түркі баласына, мүмкін, түркі, иран, славян, моңғолтектес халықтарға да қатысы бар тарихты (сақтардан бастап Алтын Орданың ыдырауына дейінгі аралықты) бүгіндері жеке-жеке ел болып отырған мемлекеттердің ғалымдарымен бірлесе отырып, жүйелі һәм іргелі түрде зерттеуіміз керек.
Төртіншіден, орыс отарлауы, сонан кейінгі алапат кеңестік тоталитаризм елімізді талан-таражға түсіргенін, елі үшін еңіреген зиялыларды атып, қуғындағанын, қазақ тілін жоюға барын салып, аштық арқылы геноцид жасамақ болғанын нақты деректермен дәлелдеп қана қоймай, бұл жайттарды Тәуелсіздік алу жолында болған күрестерге балауымыз қажет.
Сіз не дейсіз?
Досым ЗІКІРИЯ, тарихшы:
– Жалпы, тарих дегеніміз – белгілі бір мемлекеттің, қоғамның, жалпы, азаматтардың рухын оятып, санасын тәрбиелейтін идеологиялық құрал. Кеңестік тарихнаманың басты кемшілігі – ол сан ұлттар мен ұлыстар топтасқан КСРО-ның тарихын тек бір ғана, сол кездегі «аға ұлтқа» телуге тырысты. Сол қасаң түсінікпен сан ұрпақ буыны тәрбиеленді. Орыс ұлтының тарихы мінсіз жасалды да, қалған ұлттардың жүріп өткен тарихи жолы (даңқты һәм ақтаңдақты) іске алғысыз етілді. Бізде Тәуелсіздік алғалы бері тарихымызды қайта саралау істері атқарылып келеді. Дегенмен белгілі бір жүйенің жоқтығы әркімнің тарих ғылымының тулағына жабысуына әкеліп соқты. Кеңестік кезеңдегі тарихты зерттеудегі ақтаңдақтарды толтырудың басты алғышарты тарих ғылымында ешқандай «аға» ұлттың болмайтынын айқындап, ешкімнің көңіліне қарамастан, нақты тарихи фактілердің негізінде ұлт тарихын қайта безбендеу қажет. Сонда ғана тарихта өткен фактілерді қайта тірілтіп, тарихтағы түрлі оқиғаларды безбендеп, таразылап, одан сабақ алып, қателіктерге бой алдырмаудың жолын таба аламыз.
Сан тарам жолдан дұрыс таңдау жасай білген жөн
Әрине, Тәуелсіздік алған тұста біздің тарихта сан тарам жол пайда болып, қайсысына түсерімізді білмей дағдарып қалдық. Алашорданы қолдайын десек, Тұрар Рысқұлов, Сәкен Сейфуллин бастаған зиялыларымыздың еңбегі жоққа шығатындай, «Үш жүз» партиясы жайлы зерттеу жүргізсек, Мұстафа Шоқай бастаған оғландардың еңбегін ұмыт қалдырғандай, тіпті коммунистік партияны құрған қазақ революционерлерін тарихтан сызып тастайтындай әсерде қалдық. Оны былай қойғанда, Амангелді Иманов пен Міржақып Дулатов сынды тұлғаларымыздың арасындағы тарихи қайшылықтарды шешудің жолын табудың өзі қиын секілді көрінді. Бірақ тәуелсіз көзқарастағы жаңа леп біраз жайттың бетін ашқанын да жоққа шығара алмаймыз. Әттеген-айы, осы тұста кеңестік психологиядан құтылғанымызбен, рулық көзқарастағы тарихшылардың белең алғаны, біртұтас қазақ тарихын үш жүзге бөліп қарастырғысы келетін үрдістің пайда болғаны белгілі. Сол себепті де біз тек кеңестік көзқарастағы таптық идеялармен қоса, рулық санамен жазылған тарихи деректерге де абайлап қарағанымыз жөн сияқты.
Әділбек ЕРМЕКБАЕВ, тарихшы:
– Бұл мәселеде, ең алдымен, қоғамның кеңестік түсініктерден айырылуына күш салған дұрыс. Ол жайт алдымен мектептен емес, үйдегі тәрбиеден басталады. Баланы сәби кезінен бастап ұлттық түсінікте тәрбиелеген жөн. Содан кейінгі мәселе білім беру саласына келіп тіреледі. Қазір солтүстік аймақтардан келген студенттерімізде осы кеңестік үрдіс басым. Олар әлі күнге дейін сол кездің психологиясымен білім алып, сол кездегі оқулықтарды пайдаланып жүргендей әсер қалдырады. Сол себепті де тарихи оқулықтарға ұлттық көзқарас тұрғысынан қарауымыз, сол бағытта жазуымыз қажет. Бірақ та «таптық көзқарастан арылуымыз қажет» деп 180 градусқа өзгеріп сала береді. Осы жайт кеңестік дәуірде қалыптастырған құндылықтарды жоққа шығаруы мүмкін. Мұндай жағына да абай болған жөн. Егер де бұл мәселені түпкілікті қолға алып, арнайы жүйе қалыптастыратын болсақ, алдағы 20-25 жылда тарихтағы кеңестік қасаң түсініктерден толығымен арылуға болады.
Түйін
Қазақтың тасқа қашалған тарихы осыған дейін жазылған. Болашақта да жазыла бермек. Кеңестік кезең сол қашалған тарихтың бетін жылы жауып, «бар жақсылық революциядан кейін басталды» деген түсінікті санамызға сіңірумен «жағы сембеген-ді». Қазір де сол дәуірдің психологиясын бойына «ұялатқан» кейбір ғалымдарымыз барлық тарихты Тәуелсіздік алған күннен бастағысы келіп жүр. Ал анығына келсек, әрідегі сақ, ғұндардың, берідегі Керей мен Жәнібектердің керуен жолы бізді бүгінгі Тәуелсіздікке алып келді. Тарихқа осылай баға бергенде ғана, қазақ өзінің Мәңгілік ел екенін ғаламға мойындата алады.
Автор: Қанат БІРЛІКҰЛЫ