[:kz]
Джемми Харис есімді ағылшын әйел баспалдақтан аяғы тайып құлап түсіп, есінен танып қалады. Бір жамандықтың болғанын іші сезген төрт жасар бүлдіршін дереу құтқару қызметіне телефон шалады. Төрт жастағы балапанға кім үйретті телефон соғуды? Құтқару қызметінің телефон номерін қайдан біледі? Ешкім үйретпеген! «Құтқару қызметіне телефон шалуды қайдан үйрендің» деген сауалға: «Өрт сөндіруші Сэм туралы мультфильмнен көрдім» деп былдырлап жауап қайырады батыр балапан! Және әрине анасын құтқару үшін перзенттік инстинкт басты рөл атқарғанын ұмытпау керек. Құтқарушылар дер кезінде жетіп, кішкентай қошақан анасының өмірін сақтап қалды! Осы жай ғана тұрмыстық оқиғаға ағылшын қоғамы қалай қуанды десеңізші! БАҚ әспеттеп жазды, xаншайымдары 4 жасар балаға «Батыр» деген атақ берді, тебіренген ел жылап жатты… Осы оқиға барысындағы «цепьті» қараңызшы: Анасын құтқаруға асыққан бала, оған әсер мультфильм желісі, тез жеткен жедел-жәрдем, жүрегі жарылардай қуанған қоғам, мейірімділікті қолдаған бекзадалар отбасы… Жанашыр қоғам қалыптастыру үшін көп дүние керек емес — бар болғаны адам және оның тағдырын бірінші орынға қою қажет. Ал бізде не? Жасанды билік , жасанды қоғам, жасанды адам! Қызметінен қорқып сарыағаштық лауазым иелері оқиғаны жасырып қалды, ел нөпірінен қорқып билік аналарды қызметінен алды. Неден, кімнен қорқады? Кез-келген дау — жалпыұлттық жанжалға айналып кетіп, біреулердің креслосы қозғалып кете ме деген ғана пасық, сасық үрей… Биліктің үрейі басылмай, мейірімді қоғам құру мүмкін емес!
Баланың тағдырынан бастықтың тағдыры маңызды қоғамнан жақсылық күту — бос иллюзия!
Дина Елгезек
Фейсбуктегі парақшасынан
Alashainasy.kz
[:]
