Қазақ тілі мен әдебиеті

 

 

 

 

Р. Бердібай — фольклор зерттеуші

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

МАЗМҰНЫ

 

 

 

Кіріспе ………………………………………………..………………………….5 – 7

 

І тарау

Фольклортану ғылымы және Р. Бердібай…………………………………….………8 – 28

 

ІІ тарау

Р. Бердібай – халық өнерінің жанашыры……………………………………………29 –  42

 

ІІІ тарау

Р. Бердібайдың фольклортану ғылымына қосқан үлесі……………………….43 – 52

 

Қорытынды ………………………………………………………………… …………………53 – 55

 

Пайдаланылған әдебиеттер тізімі ………………………………………………………56 – 58

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Кіріспе

Рахманқұл Бердібайдың есімі бүгінде анықтаманы қажет етпейді. Ғұлама ғалымның биік тұлғасы, энциклопедиялық зердесі, азаматтық келбеті өзінің лайықты бағасын алған. Қазақ әдебиеті ғылымына ғана емес, түрік дүниесінің руханиятына өлшеусіз үлес қосқан ғұламаның ұлт мүддесін қорғаған батыл үні сонау елуінші жылдары естіле бастаған болатын. Ұлт мүддесін мәңгілік серігі еткен ғалым кеңестік кезең саясатына қайшы көзқарастары үшін аз қиындық көрген жоқ. Осы қудалаулар мен қиындықтар ғалымның журналистикадан бастау алып, әдеби өмірдің ұлы майданына, руханияттың асқақ әлеміне ұласқан шығармашылық жолын көктей өтіп жатты.

Р.Бердібай өзінің өнімді еңбек жылдарында 32 кітап, мыңнан астам мақала шығарды.  

Исі түркі халқы пір тұтатын Маулананың мынадай сөздері бар: «Жел соққан сайын солқылдақ шыбықтай иіле берсең, асқар тау болсаң да, шыбық құрлы құның болмайды». Р.Бердібай иілуді білмеген асқақ рухтың иесі. «Рухы биік адам қоғам рухын көтереді» деген нақыл сөз осы Р.Бердібай секілді асқақ рухты адамдарға арналған тәрізді.

Р.Бердібай тарихи ақиқаттарды бүркемелеу немесе бұрмалай көрсету белең алған тоқырау жылдарының өзінде ұлтының шыңдалу процесін ашып көрсетіп, оның рухын асқақтататын мәселелерді көтеріп, соларды нақты жүзеге асыруға арналған істердің басында болды.

Ғалымның фольклортанушылық қызметін талдау бағытында алған жұмысымыз зерттеушінің бұл саладағы еңбегіне жаңаша көзқарастық тууы мен аңыз әдебиетімізді басқаша қырынан жол тануымызға мүмкіндік береді.

Диплом жұмысының өзектілігі:

Елбасымыз Н.Ә.Назарбаевтың биылғы жылғы Қазақстан халқына арналған жолдауында «Біз қазақ халқының санғасырлық дәстүрін, тілі мен мәдениетін сақтап, түлете береміз», — /1/ деп дамып келе жатқан мемлекеттің рухани құндылықтарына ерекше көңіл аударды. Сол себепті біз білім мен ғылымды дамытуға өз үлесімізді қосуға міндеттіміз.

Бүгінде көптеген зерттеу еңбектерінің авторы атанған                       Р.Бердібай қазақ халық ауыз әдебиетін зерттеуде тыңға түрен салып, соны сүрлеуді қалыптастырды. Эпостанушылық қызметі өз алдына бір төбе. Жұмыста ғалымның фольклорды жаңаша стильде қарастыру реті, қазақ музыкасы мен тарихи мұраларын қалпына келтірудегі зор еңбегі тұжырымдалды.

Диплом жұмысының мақсаты:

1. Р.Бердібайдың фольклортанушылық қызметіне шолу;
2. Ғалымның қазақ фольклортануында алатын орнын айқындау;
3. Р.Бердібайдың қоғамдық қайраткерлігіне шолу.

     Бұл мақсаттарды орындау үшін мына төмендегі міндеттер жүзеге  асырылды:

1. Р.Бердібайға қатысты материалдар мен деректер жинақталды;
2. Ғалымның зерттеу еңбектері талқыланып, сарапталды;
3. Ғалым туралы жазылған пікірлерге талдау жасалып, ой қорытындысы түйінделді.

Диплом жұмысын жазу барысында талдау, ой қорыту, жүйелеу, салыстыру сияқты зерттеу әдістері пайдаланылды.

 

Зерттеу жұмысының ғылыми жаңалығы:

Жұмыстың басты нысанасы «Р.Бердібай — фольклор зерттеуші» болғандықтан қазақ фольклоры туралы зерттеулері жүйелі түрде зерттеліп, ғалымның халық арасындағы өнерлерді жинау, жариялау зерттеудегі ерекше жанқиярлық еңбекқорлық үлесі айқындалды.        Р.Бердібайдың фольклортануға қосқан үлесі жан-жақты атқарылған іс-әрекеттерімен, берген сыни бағаларымен, тұжырымды ой түйіндерімен көрсетілді.

 

Диплом жұмысының әдістемелік және теориялық негіздері:

Жұмысты жазу әрі алға қойылған мақсаттардың үдесінен шығу үшін Р.Бердібайдың өз еңбектері мен оның ғалымдық қырына едәуір тоқталған ХҚТУ хабаршысы пайдаланылды. Сондай-ақ мерзімді баспасөз материалдары да дерек  көздері ретінде алынды.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

І тарау

Фольклортану  ғылымы   және   Р. Бердібай.

 

Рахманқұл Бердібай — Қазақстандағы аса ірі фольклортанушы. Оның «Жыршылық дәстүр» (1983), «Қазақ эпосы» (1982), «Сарқылмас қазына»  (1983), «Эпос мұраты» (1997), «Айтыс әлемі» (2000) сияқты ғылыми монографиялары қазақ фольклорын зерттеудің тынысын кеңейтіп, жаңа биікке шығарды. «Қазақ фольклористикасының тарихы» атты ұжымдық еңбектің жетекшісі, әрі авторларының бірі ретінде оған Шоқан Уәлиханов атындағы бірінші дәрежелі сыйлық берілді. Әдеби жұртшылық Рахманқұл Бердібайды қазақтың ең көрнекті әдеби сыншыларының бірі деп таниды. Бұған оның мерзімді баспасөзде жарық көрген жүздеген мақалалары мен «Әдебиет және өмір», «Социалистік реализм туралы», «Қазіргі қазақ прозасындағы замандас бейнесі», «Роман және заман», «Дәстүр тағлымы» сияқты кітаптары толық дәлел.

Қазақ халық ауыз әдебиетін зерттеу саласына ғалым 1970 жылдары келді. Бұл тақырыпқа кеш келсе де, фольклордың бүкіл ерекшеліктерін тез меңгерген ғалым халық ауыз әдебиеті шығармаларын жаңа методология тұрғысынан зерттеу үлгілерін ұсынды. Бұл ұсыныс күйінде ғана қалып қойған жоқ, ғалым оны әрі қарай меңгеріп, таныту тұрғысына да көп еңбек сіңіріп үлгерді. Бұрын фольклор дүниелерін әдебиет туындысы үлгісімен талдау көбірек орын алып келсе, Рахманқұл Бердібай ауыз әдебиетінің жазба шығармадан бөлек, дара, ерекше құбылыс екенін таныта зерттеуді бастады. Ол фольклорлық шығармаларды тақырыптық жағынан ғана талдап келген бұрынғы принциптен бас тартып, олардың ішкі ерекшеліктерін, даму сипатын, типологиясын, тарихпен қарым-қатынасын, өзіндік поэтикасын, көне формаларын зерттеуді ұйымдастырды және соған басшылық етті, фольклорды зерттеудің тарихын жазды. Бұл тұрғыда М.О. Әуезов институтында жарық көрген «Қазақ фольклорының типологиясы», «Қазақ фольклорының тарихилығы», «Қазақ фольклорының поэтикасы», «Қазақтың архаикалық фольклоры», «Қазақ фольклористикасының тарихы» атты зерттеулерді атаған дұрыс. Р.Бердібайдың осы жылдарда өз қаламынан туған еңбектерінде қазақ эпосы жанрлық-стадиялық тұрғыдан тексеріліп, адамзат дамуының жалпы заңдылықтарына сәйкес өзара жіктеледі, адамзаттың алғашқы қауымы кезеңінің дүние танымын ашатын мифтік, ертегілік, әпсаналық фабулаларға құрылған жыр, аңыздаулар, мемлекеттік құрылымдар пайда болған дәуірдің қаһармандық эпосы, ғашықтық эпос пен нақты оқиғалар мен қаһармандар тағдырына құрылған жырлар архаикалық (көне), классикалық (қаһармандық), ғашықтық (романдық) және нақты тарихи эпос боп бөлінеді. Эпосты бұлай жіктеу қазір фольклор жіктеушілерінің қолдауына ие болып, жоғары мектептің оқу бағдарламасына кірді.

Р.Бердібай ұзақ жылдар бойы халықтық мұра сапынан шығып қалған қазақ-ноғайлы жырларын қайта зерттеп, қатарға қосуға зор күш жұмсады. Ол ғылыми мақалалары мен баяндамаларында «Едіге батыр», «Орақ-Мамай», «Қарасай-Қази», «Шора батыр», «Ер Сайын» жырларын жариялау мен зерттеуді жүйелі түрде ұсынды.

Ғалым ауыз әдебиетін зерттегенде өзінен бұрынғы зерттеушілер Ш.Уәлиханов пен  В.В. Радловтан бастап, бүгіндегі С.Қасқабасов пен Е.Тұрсыновқа дейінгі ондаған фольклоршылар еңбектеріне қысқаша шолулар жасап, мазмұнды түйіндеулер жасайды. Яғни өз зерттеу еңбектерінің тақыр жерде пайда бола салмай, белгілі бір негіз аңғарында дүниеге келгенін көрсетеді. Әрбір фольклортанушы ғалым туралы Р.Бердібай сөзге сараңдық жасамай, өз ойындағысын ашық ортаға салады. Мәселен, Мәлік Ғабдуллин туралы: «Өз басы асқан құрметке бөленген, өмірі мен ерлігі жыр, аңызға айналған            Мәлік Ғабдуллин қазақтың ауыз әдебиетінің, соның ішінде эпостың көрнекті маманы еді. Ол бала жастан ауыз әдебиетінің інжу-маржандарын, қайталанбас көркем ескерткіштерін естіп, жаттап өседі. Есейе келе оның фольклор зерттеуге білек сыбанып кірісуінде табиғи заңдылық бар. Ғалым еңбектерінің кітабияты (библиографиясы) оның өзі қалаған бағыт пен тақырыпты әуел бастан дұрыс белгілеп, көздеген мақсатына қарай үздіксіз ілгерілеп отырғанын көрсетеді» дей келіп, оның ғылыми еңбектерін қысқаша талдағаннан кейінгі ой ұшығын «Қазақ халқының ауыз әдебиеті» оқулығына тірейді. Түйіні де берік. Мұнда ол өзіне дейінгі ғалымдар зерттеулері мен байқауларын кең түрде қорытып, солардың нәрі мен дәнін жинақтай алған, бұл автордың мол білімін, бай тәжірибесін, алғыр ойлылығын танытатын күрделі кесек туынды. «Қазақ халқының ауыз әдебиеті» республика фольклортану ғылымының белгілі бір кезеңін әйгілейтін ескерткіш есебінде оқушы мен зерттеуші назарын өзіне тарта бермек». /2.63./

Көпшілігі көшпенділікпен күн кешкен қазақ халқының материалдық байлығы аз болғаны анық. Оқтын-оқтын шапқыншылыққа ұшырап, талдау-тонауға түскен қалаларының кейбіреулері қирап-бүлініп, жер бетінде үйінділері, ел есінде аттары ғана қалған. Енді біреулері қалт-құлт өмір сүріп, адамзат көшінен көп кейін қалып қойған. Соған орай өнер-білімнің де дамуы өкінішті кенжелеп, ғылыми таланттарының туып, өсіп, төңірегіне танылуына кедергі жасаған. Ұлы ағартушы Ыбырай Алтынсарин айтқандай «адамды құстай ұшыратын», арба-шананы «көліксіз жүргізіп», қол күшімен істелетін көп жұмысты «от пен судың» мойнына артатын білгір мамандарды балаң халық өз ортасынан даярлап шығара алмаған. Қисапсыз көп алтын мен күміс, темір мен мыс, басқа да толып жатқан асыл тастар кең жердің қойнында, сонылаған малдың аяғының астында қала берген.

Бір жақсысы; балаң да сезімтал, дарынды халық алтын, күмісім аз, асыл тастарым тапшы деп қынжылмаған. Дүниеқоңыз болып азбаған да тозбаған. Адамшылықты, адалдықты, бауырмалдықты жоғары бағалаған да, сол қастерлі қасиеттерін асқақтата жырлаған. Ерлік, елдік жайындағы жырларын, ән-күй, ертегі-аңыздарын, шешендік сөздерін, тереңнен толғайтын ақылды термелерін жадында сақтап, ұрпақтан-ұрпаққа асыл мұра қалдырған. Суырып салма ақындары шаршы топ алдында сөз маржандарын тізіп, тыңдаушыларын тамсандырған. Өзара айтысқа түсіп, жақсылықты жұртқа жайған. Жаманның жаман қылықтарын тайсалмай бетке басып, ел-жұртын ондайдан жирендіруге қызмет еткен. Рухани байлық жылдан-жылға молыға түскен. Ойын-тойларда, үлкенді-кішілі жиындардың бәрінде жырау, термешілерді тыңдау, ақындар айтыстарын тамашалау, олардан өмірлік, тәрбиелік сабақ алу халқымыздың игі дәстүріне айналған. Бір сөзбен айтқанда, рухани дамуында елеулі роль атқарған.

Көп жылдар бойы шұқшия зерттеп, талдап, түйіндеп жазу нәтижесінде Р.Бердібайдың қазақ ауыз әдебиеті мәселелеріне арналған зерттеулер мен мақалаларының жаңа жинағы — «Сарқылмас қазына» 1983 жылы жарық көрді. Кітаптың бірінші бөлімінің бірінші тарауында ғалым қазақ халқына сүйікті жыршылық өнеріне, оның тарихына тоқталып, дәстүрдің қалыптасып, даму процестерін кеңінен толғап, тартымды баяндаған. Ал, екінші тарау ақындық айтыстың табиғатын аша отырып, оның замана ағымындағы жақсылыққа жаршылық, кем-кетікке сыншылық, шын мағынасындағы тәрбиешілік ролін көрсетуге арналған. Жинақтың екінші бөлімінде ауыз әдебиеті жанрларының сыры, дамуы, түр мен мазмұн бірлестігі, қазіргі көркем мәдениеттегі орны жайында салмақты ойлар қорытылған. «Жыршылық дәстүр» зерттеуінде ол жыршылық еңбектің төрт түрін саралаған. «Біріншіден, жыр нұсқаларын көп өзгеріске түсірмей, дәстүрлі поэтикалық көркемдеу құралдарын сақтай отырып айтушылық… Екіншіден, жыршылардың репертуарындағы айырмашылық мәселелесі. Әрбір, өлке, өңірдің бұрынан келе жатқан эпикалық дәстүріне қарай, айтушылардың жыр құрамы да өзгеленіп келеді… Үшіншіден, жыршылардың орындаушылық шеберлігінің түрліше болушылығы… Төртіншіден, эпос дастандарды алғашқы түп негізінен күрделі өзгеріске түсіріп айтушылық дәстүрі». /3.3-9./ Осы бөлімнің ақындық айтысқа арналған тарауында халық поэзиясының сол бір жауынгер жанрын бұдан әрі дамытуға ақындарды ынталандыру үшін қажетті шарттың бірі есебінде мынадай бір ұтымды ұсыныс жасайды: «Нақтылы өлең жарысында озып шыққан жүйріктерге лауреаттық атақ белгілеу, түрлі дәрежеде сыйлықтар беру айтыс ақындарын жаңа серпіліске түсірмек. Төкпе ақындықтың теңдесі жоқ ұстасы болған Жамбыл Жабаев атындағы сыйлықтың лауреаты деген атақты айтыс жеңімпаздары зор мәртебе көріп, алып жүрер еді». /3.113./

Профессионал әдебиет тақырда пайда болған жоқ, фольклор атты құнарлы топырақтан өсіп шықты. Оның мәуелі бұтақтары жер бетіне көрік беріп, тәтті де нәрлі жемістерін адам қоғам игілігіне жаратуда. Р.Бердібай кітабы екінші бөлімнің «Сарқылмас байлық» аталатын соңғы тарауында осы мәселеге баса назар аударылған. Фольклор жасаған көркемдік бейнелер мәңгілік. Олар ұдайы ауысып, жаңарып отыратын қоғамдық формациялар талабына сай әр қырынан қайта көрініп, келер ұрпақтар мүддесіне талап ете береді. Фольклорлық бейнелер, талантты жазушының құдіретті қаламына іліксе, ол ертегілердегіден гөрі күшейе сомдалып шығады, және олар көркемсөз шеберлерінің шығармаларынан лайықты орын алып жүр. Осы жайға толығырақ тоқтала келіп, ғалым былай дейді:

«Ғасырдан да ұзақ күн» романында Ш.Айтматов халық арасында айтылып келген тағы да бір аңызды өте ұтымды түрде пайдаланып, зор көркемдік жинақтау жасады. Романдағы Мәңгүрт бейнесі жан шошырлық, себебі мен салдары қорқынышты. Мағынасы терең, ескертерлігі елеулі бейне дәрежесіне көтерілген. Бір заманда мейірімсіз отаршылар қолға түскен тұрғындардың басын терімен қаптап, ақыл-есінен тандырып, тірі мақұлыққа айналдырғаны, ондай жандар қайдан келгенін, кімнен туғанын білмейтін мәңгүртке айналатыны туралы аңыз мына шығармада тарихтың бір қасіретті сабағы ретінде еске түсірілген. Мәңгүрт тағдырының сұмдық тәжірибесін айта отырып, суреткер тарихты, елдің өткенін білмеу дүниедегі ең үлкен сорлылық екенін мысал еткісі келген./2.64./ Қазақтық совет зиялыларының ғасырлар бойы жиналып, қорланған рухани қазынамызды жалықпай насихаттап, оның таңдаулы шығармаларын пайдалану жөнінде жүргізген зор жұмыстары өзінің оң нәтижелерін беріп келеді.

Ғалымның сан-салалы ғылыми жұмыстарының ішінде ең көзге көбірек түсетіні – фольклортанушылығы.

Берісі қазақ фольклорының, әрісі әлемдік фольклордың тереңіне бойлауға жол көрсететін оның еңбектері авторына деген қызығушылықты тудырмай қоймайды. Фольклортанушылық – оның ғылым есігін ашқаннан-ақ жалына жармасқан саласы емес екенін де танымның сатылай жолы арқылы білдік. Ол ұстаздық қызметтен әдеби сынға, әдеби сыннан әдебиет тарихына, одан кейін барып фольклортанушылыққа келген екен. Келгенде де көне сүрлеумен емес, соны соқпақпен келіп, бұл салаға соқталы олжа салған.

Р.Бердібайдың 1982 жылы «Ғылым» баспасынан жарық көрген «Қазақ эпосы» атты монографиясы қазақ фольклортануына үлкен жаңалық әкелді. Осыған дейін «эпос» термині қаһармандық жырларды ғана атауға қолданылып келсе, ғалым бұл сөзді әдеби тек мағынасында жұмсалатын әлемдік әдебиеттану мен фольклортанудағы мәніне жақындатты. Ол көне ертегілік, қаһармандық, ғашықтық, тарихи жырлардың барлығын осы «эпос» ұғымының аясында, біртұтас дүние ретінде қарастырған. Ғалым қоғамдық сана мен формациялардың өзгеруіне орай фольклорлық жанрлардың бірінен екіншісіне бөлініп шығатынын, жаңа ескісін толық жоққа шығармай, онымен қатар өмір сүре беретінін, соның нәтижесінде синхрондық тұрғыдан (статикалық қалыпта) қарағанда өз алдына дербес тұрған жанрларға диахрондық (эволюциялық кезең аясында) жағынан үңілсек, олардың бір түбірден тараған бұтақтар сияқты құбылыс екенін ғылыми жолмен дәлелдеп берді. Ғылыми тілмен нақтылап айтар болсақ, қазақ эпосының туыстас түркі-моңғол халықтарының эпикалық мұраларымен ортақ типологиялық белгілері, эпикалық жинақтау негізінде пайда болған көп қабатты ерекшеліктері мысалында олардың жанрлық түрлерінің кезеңдік құрылыс екендігі дәлелденген. Бір таңданарлығы — әдетте ғалымдар мұндай тың жаңалыққа толы монографиялық еңбегін докторлық диссертациясы негізінде жариялайтын.

Ал Р.Бердібай 20 жыл бұрын «Қазақ романдарының негізгі теориялық мәселелері» деген тақыпта докторлық диссертация қорғап болған соң, мұндай еңбек жазып жариялауын «фидайилық» /4.106./ деген орынды.

«Қазақ эпосы» 80 жылдары белең алған қазақ фольклор-тануындағы тың үрдістің бастамасы болды десек қателеспейміз. Ол үрдіс фольклорлық туындының жазба әдебиет шеңберіне сыймайтын өзгешеліктерін есепке алған зерттеу әдістемесіне негізделген еді. Осыған дейін фольклорды әдебиеттің бір саласы ретінде қарастырып келген қазақ фольклортанымындағы дәстүр әлі де жалғасын тауып келеді. Бірақ қазіргі кезде Н.Смирнова сияқты ғалымның шәкірттері жалғастырған орыс, еуропа фольклортануындағы озық әдістемені басшылыққа алған зерттеулердің басымдық танытып отырғаны ақиқат.

Р.Бердібайдың фольклортанушылық еңбегі эпос жанрымен шектелген жоқ. Оның жалпы фольклор туындыларының басты ерекшеліктері, атап айтсақ, көпқабаттылығы, көпнұсқалылығы, көп қырлылығы (синкреттілігі), халық тұрмысымен байланыстылығы, дәстүрлілігі, образ жасау жолдары жөніндегі мақалаларының ғылыми ғана емес, публицистикалық мәні де зор. Көпшілік қауым бұл мақалалардан «фольклор — әдебиеттің кәрі әжесі» деген сияқты біржақты көзқарастар жетегінде кетпейтіндей тағылым алады. Жоғарғы оқу орындарының филология факультеттерінде «Халық ауыз әдебиеті» пәнін бүгінгі фольклортану жетістіктері деңгейінде оқытуға мүмкіндік беретін оқулық қат болып тұрған қазіргі кезде бұл жоқтың орнын толтырған да ғалымның «Ғасырлар толғауы» (1977), «Сарқылмас қазына» (1983), «Кәусар бұлақ» (1989), «Эпос – ел қазынасы» (1995), «Эпос мұраты» (1997), «Ел боламыз десек» (2000) сияқты ғылыми еңбектері фольклор туындыларының осындай көп қырлы сипаттарын ашып көрсететін сенімді құрал десек, артық айтқандық болмас еді.

Фольклордың теориялық мәселелерден басқа оның аз зерттелген көптеген салаларына ғалым Р. Бердібай алғаш түрен түсірді. Мәселен, оның түркі халықтарының әдебиеті мен фольклорына ортақ сарындарды саралап көрсетуі түркі фольклорын біртұтас дүние ретінде қарастыруға мүмкіндік берді. 1974 жылы жарық көрген          В.М.Жирмунскийдің «Түркі халық эпосы» атты көлемді еңбегінде түркілердің эпикалық мұрасына салыстырмалы-типологиялық талдау жасалса, ғалым өз мақалаларында бүкіл фольклорлық материалдардың салыстырылуы тиіс бастау көздерін көрсетіп берді. В.М.Жирмунский еңбегінің ең маңызды тұсы – кеңестік диктатура 50 жылдары сөз етуге тыйым салған «ноғайлы жырларын» ғылыми айналымға қайта қосуы еді. Жирмунскийден кейін бұл жырларды зерттеу ісі қауға түскен өрттей қаулай жөнелуі керек еді. Өкінішке орай олай болмады. Кеңестік саясаттан көп теперіш көрген қазақ, қарақалпақ, ноғай ғалымдары бұл тақырыпқа бірден беттеп кете алмады. Осы тұста ерен қайрат көрсеткен ғалымы Р. Бердібай болды. Ол осы жырлардың әрқайсысына дербес мақалалар арнап қана қойған жоқ, Жирмунскийдің еңбегін алға тарта отырып, ноғайлы жырларын толық ақтап алу қажеттілігін Кеңестер Одағы көлемінде мәселе етіп қойды./5/ Өзі де осы мәселені зерттеу ісіне бел шеше кірісіп кетті. «Едіге батыр», «Шора батыр», «Орақ-Мамай», «Қарасай-Қази» сияқты зерттеуге қатаң тыйым салынған жырларға көлемді мақалалар арнады. Тәуелсіздік алған жылдардан бастап осы жырлардың бірнешеуінен Ғалым жетекшілігімен ғылыми диссертациялар қорғалды. Бұл – кеңестік дәуірде орын алған рухани «ақтаңдақтарымызды» қалпына келтірудегі басты шаралардың бірі болды. Р.Бердібайдың туыстас қырғыз халқының «Манас» эпосына арналған еңбектері өз алдына бір төбе. Ғалым тек эпоспен ғана емес, фольклордың өзге жанрларының да өзекті мәселелерімен айналысты. Мысалы, қазірге дейін зерттеуін күтіп тұрған діни дастандардың танымдық-тәрбиелік мәні, Қорқыт жөніндегі аңыз — әпсаналардың тарихи шындықпен байланысы,         Ш.Уәлиханов, М.Әуезов, Ә.Марғұлан сияқты ғалымдардың фольклортанушылық, манастанушылық еңбектері, фольклор мен жазба әдебиеттің байланысы ғалымның ғылыми мақалаларында жан-жақты жеріне жеткізіле талданады. Тіптен М.Әуезов, С.Сейфуллин,            Ә.Мәметова, Б.Адамбаев, М.Жармұханбетов сияқты ғалымдар еңбегінен соң да бірнеше диссертациялар қорғалып, қазақ фольклорының өзге жанрларына қарағанда көбірек зерттеледі деуге болатын шешендік сөздердің (билер сөзі) де әлі ешкім нақтылай қоймаған тұсы – оның тарихи шындыққа қатысын жүйелі түрде көрсетіп берді. /6.302-310./ Зерттеушінің фольклортану саласындағы елеулі еңбектерінің бір тобы фольклор туындыларын жаратушы, дамытушы шығармашылық иелеріне арналған. «Халық ауыз әдебиетін жасаушылар мен дамытушылар» /6/, «Роль сказителя в системе эпической традиции тюрко-монгольских народов», /7/, «Қазақ эпосын тарату мен дамытудағы жыршы – ақындардың ролі» /8/ сияқты мақалаларында жырау, ақын, жыршы, термешілердің орындаушылық өнеріне тән ерекшеліктер және олардың көркемдік дәстүрге қатынасы көрсетіледі. Қазақ халқының тарихи қалыптасқан, өзіндік өрнегі бар орындаушылық – жыршылық мектептерін ғылыми тұрғыдан дәлелдеу де ғалымның еншісіне тиді. Ол Құлыншақ, Молда Мұса, Мұрын сияқты эпик-жыршылардың дәулескер өнері жайында қадау-қадау мақалалар жазды. Оның 1980 жылы жарық көрген «Жыршылық дәстүр» атты еңбегі осы сөзіміздің айқын айғағы.

Рахманқұл Бердібайдың қай еңбегінен болмасын өзіндік қолтаңба бедерленіп, көзге ұрып тұрады. Оны ғылыми мақалаларында публицистика элементтерінің аралас жүруі ғалымның өз замандастарын бір сәтке ұмытпайтын жанашырлығынан туындап жатса керек.

Р.Бердібайдың фольклортанушылығы ғылым саласында ғана емес, өмірлік, қоғамдық қызметтерімен де өзектес болды./4.108./ Қазақстан Жазушылар Одағындағы фольклор кеңесінің төрағасы (председателі), М.О. Әуезов атындағы өнер институтының фольклор бөлімінің меңгерушісі қызметтерінен басқа атқарған көптеген қоғамдық міндеттері, әсіресе, М.О. Әуезовтің музей – үйінде ұзақ жылдар халық университетіне ректорлық жасауы тікелей фольклор мұраларымен жұмыс істеуіне себеп болды. Бұл қызметтің дені ғалымның фольклортану ғылымымен түбегейлі айналысуынан бұрын басталған. Әдетте ізденуші-ғалымдардың ғылымға келу жолы теориядан практикаға қарай жүрсе, Р.Бердібайдың іс-тәжірибеден теорияға беттегенін көреміз. Ғалымның фольклортанушылық еңбегінің баяндылығының басты себебі де осы болса керек. «Ғалым ағамыз фольклор бөлімінің меңгерушісі болып, отырған кезде оның редакторлығымен шыққан «Қазақ фольклорының типологиясы» (1981), «Қазақ тарихи жырларының мәселелері» (1971), «Қазақ фольклористикасының тарихы» (1988) сияқты тағы басқа монографияларының мәні зор болды. Олардың ішінде мемлекеттік сыйлық алғандары да бар».  /9.98./

Күнделікті өмір мен ғылым арасын тығыз байланыстырып отыру әрбір ғалымның еңбегінен көріне бермейді. Шәкірттерінің сөзіне зер салар болсақ: «Рахаңның дәстүрінде фольклор туындыларынан, олардың кейбір қызықты жақтарынан мысалдар келтіріп сөйлеуі өзгеше әсерлі болып шығады. Бұған басты себеп —  оның барлық нәрсе адам игілігіне қызмет етуі керек және оның тәрбиелік мәні болуы тиіс деп есептеген түсінікпен өз айналасын шынайы сүйген, жанашырлық танытқан үлкен жүрек иесі болуы» /4.109./ Р.Бердібай өмірінің жиырма жылдан астам уақытын фольклортану ғылымына арнады.

Күні кешеге дейін қоғамдық ғылымдардарда үстем болып келген біржақты, схоластикалық көзқарас зардабы біз сөз етіп отырған фольклортану пәнінен де айналып өткен жоқ. Ауыз әдебиеті мен оны тексеретін ғылым да көбірек қырсыққа ұшырады. Шындығында, халықтың ауызекі жаратқан, ғасырлар бойында жетілдірілген, сан сала көркем сөз өнері ұлттық қазынамыз болып табылады. Халықтың аумалы-төкпелі тарихымен бірге жасасып, сол тарихтың куәлігі, көркемдік қорытындысы, елдің табиғат пен қоғам құбылыстары туралы танымы, бағасы болып табылатын фольклор – ауыз әдебиеті әлі де меңгеріліп болмаған тұңғиық терең байлығымыз. Фольклортанудың қадамын жаздырмаған қырсықтың бірі – мәдени мұраны таптық көзқарас тұрғысынан қараушылық. Халықтың телегей теңіз көркем сөз мұрасын жасанды түрде бөліп, тек «езілген тап» мүддесін көрсеткен ескерткіштерді ғана іздеу, байдың, бидің, ханның, төренің, молданың аты аталған шығармаларды мансұқтау ауыз әдебиеті жөнінде тұтас көзқарас қалыптастыруға мүмкіндік бермеді. Бұл жолда небір бұрмалаушылықтар орын тепті. Бұған елуінші жылдардың бас кезінде жалпы саны төрт жүзден асатын эпос-дастандардың «Қамбар батырдан» басқасы халыққа жат деп «үкім шығарылған» сорақы оқиғаны мысалға алсақ та жеткілікті. Догматик белсенділерге жырдағы Қамбар батырдың аңшылықпен кәсіп ететіндігі ғана «ұнаған» болатын. Ал эпос бойынша байдың балалары болып есептелетін Алпамыс, Қобыланды, Ер Сайын, Төлегендер туралы сөз қозғалмауға тиіс болды. Бүгінгі қауымға күлкілі боп көрінетін бұл хал осыдан жарты ғасыр бұрыс бел алып тұрған «жетекші» қағида еді. Фольклортану ғылымына жасалған мұндай зорлық зерттеушілердің қолын байлап, ауыз әдебиеті туралы ізденістерді көп жылдарға кешеуілдетті.

Ауыз әдебиетінің байлығын игеруге кедергі келтірген тағы бір тосқауыл – фольклортануды жалаң саясаттың қанжығасына байлап берушілік. Қазақтың небір тамылжыған классикалық әндерінің бірқаншасына күдік келтіріліп, репертуардан шығарылды. Мұның қасында ауыз  әдебиетінің халінің мүшкіл болғаны өз-өзінен түсінікті. Қара тізімге іліккен алуан түрлі дастан, өлең, аңыздарға зерттелуге тиым салынды. Ең бір өкініштісі – қазақ тарихының, фольклорының, әдебиетінің аса көрнекті мамандары Е.Бекмаханов, Қ.Жұмалиев,      Е.Исмаилов т.б. зерттеулеріне тұрпайы қиянат айып тағылып, әрқайсысы ширек ғасыр мерзімге сотталып, итжеккенге айдалды. Абақтыға қамалмаған әдебиетші ғалымдардың көпшілігінің басына да қауіп бұлты үйірілді. Ұлы жазушы, үлкен ғалым  М.Әуезовтің өзі   сол кезде қатер тырнағынан әрең дегенде аман қалғаны белгілі.              Бұл бұлттың салқынының бір ұшы біз сөз етіп отырған          Рахманқұл Бердібайға да тимей өтпеді. Ғылымның әзелден қалыптасқан дәстүрінің аяқасты болғаны соншалық, ауыз әдебиеті туралы еңбектерде жаттандылық орын алды, фольклордың көне жанрларын тексеруге ешкімнің де жүрегі дауламады. Сондай ел басына күн туған, әдебиет аспанына қою қара бұлт үйірілген тұста шым-шымдап болса да, кешегі ағаларының орнын басып Р.Бердібай келді. Ол өзінің фольклортану саласындағы еңбектерін саясаттың сұрқайлығымен астастыра келіп, ғылыми жүйеде өзіндік үні мен жолын қалыптастырды. Тоқталар болсақ, фольклортанудың кенжелеп қалуының бір себебі ретінде ғалым зерттеу мәдениетінің балаңдығын көрсетеді. Ұзақ жылдар бойында ауыз әдебиетінің көп сипатының бір қыры – оның сөз өнері екендігі ғана әңгіме болып келді. Халық шығармашылығының тарихпен, этнографиямен, музыкамен, ескі салт, наным-сенімдермен байланысты жақтары сырт қалдырылды. Осының салдарынан ауыз әдебиеті жазба әдебиетінің көнерген түрі деген ғылыми шындыққа қатысы жоқ ұғым қалыптасты. Фольклор ескерткіштерінің аса үздік үлгілерін ғана ұнамды мысал ретінде көрсетіп, ауыз әдебиетінің басым көпшілігін қара дүрсін туындылар деп бағалаушылық орнықты.

Ғалым көп уақыттан бері жазба әдебиетінің тасасында, қосалқы пән секілді қаралып келген фольклордың өзіне тән хас сипаттары неде дегенге қысқаша кідіріп өтеді. Ең алдымен, ол – фольклордың ұжымдық сипатының болатынын айтады. Әуел бастағы шығармаларының аты-жөні ұмытылып, талай қауымның сын елегінен өтіп, екшеліп, сұрыпталып шығатыны, кейбір тұстары жаңадан қосылып, құлпырып, өзгеріп отыратыны – оның ұжымдық сипаты екенін көрсетеді автор. Ал жазба әдебиет – авторлық туынды, сондықтан оның мәтінін шығарма иесінен басқа ешкім де өзгерте алмайды…

Ауызша таралған шығарманың бірте-бірте түрлі вариант нұсқалары пайда болуы табиғи. Фольклор туындыларының көп варианттылығына зерттеушілердің барлығы дерлік тоқталған. Бірақ олардың таралу, сақталу заңдылықтарының қилы-қилы болуынан әр заманның дүниетанымдық сүзгісінен өткен шығармаға тосын сипаттар қосылып отыруынан фольклордың көпқабаттылығы (полистадиялығы) келіп шығатынын Р.Бердібай жете түсіндіріп берді. Адамдардың жадында ғана сақталып, ұрпақтан-ұрпаққа таралып отыратындығы фольклордың дәстүрлік келбетін белгілейді. Қандай да болмасын дәстүрлік әр дәуірдің қажетінен туатын жаңалықтарды қабылдап отырады.

Үстірт қарағанда елдің бәріне де түсінікті көрінетін фольклор мәтіні (тексті) бізге дейін алуан шарттылықтардың шытырманын бастан кешірген, оларды «пәлен уақытта пайда болған» деп кесіп-пішіп айту қиын. Ә, дегенде оңай, шешуші «қол созым жерде» секілденетін кез келген ауыз әдебиеті шығармасы өзінің кілтін таппасаң сырына бойлатпайтын күрделі мәселеге айналады… сондықтан да фольклор жаратындыларын толық мәнінде тану үшін зерттеудің салыстырмалы-тарихи, жүйелілік (системный), тұтастық әдістерін қолдану керек болады.

Ауызекі тараған лирикалық өлеңдер де, көлемді эпостық шығармалар да өзіне лайық сазымен (музыкасымен) айтылып келген.

Мәселен, қазақтың қаһармандық, ғашықтық жырларының бәрін де айтушылар домбыраға, гармоньға, қобызға қосып орындаған. Осыдан келіп, фольклордың музыкамен байланыстылығы проблемасы туады. Өкінішке қарай біздің зерттеушілеріміз осы кезге дейін бірде-бір эпостың тексін оның музыкасымен қатар тексеріп көрген жоқ. Ауыз әдебиеті ескерткіштерінің халықтың кәсіп, тұрмыс қалпымен, этникалық психологиясымен байланысын салыстыру этнография ғылымының жетістіктеріне сүйенуді қажет етеді. Керек десеңіз фольклор мұрасын тану үшін археологияның да антропологияның да көмегі аз болмайды. Ал ауыз әдебиетінің тілінде де неше түрлі дәуірлердің куәліктері жататыны анық. Көнерген, ескірген немесе көрші халықтардан ауысып келген сөздердің түсініктемесі жасалмайынша, кейде фольклор туындысын дұрыс түсіну мүмкін емес. Мұның бәрі фолъклор мұрасының синкреттік бейнесін айқындайды.

Фольклор шығармаларының тарихпен байланысын тексеру   айтуға ғана жеңіл. Эпос жөнінде көптеген ғалымдар жазып, талдап, өздерінің пікірін айтып келеді. Бірақ сол эпостардағы оқиғалардың нақтылы қай дәуірге тән екенін анықтау оңай емес. Мұның            себебі ауыз әдебиеті туындыларының сипатын ашу айрықша тәсілдерді керек ететіндігінде. Осы замандағы жазушының белгілі тарихи романын оқығанда ондағы каһармандар мен оқиғалардың қашан болғанын біліп отырамыз. Ал батырлық эпоста бір дәуірдің емес, сан дәуірдің жинақталған эпикалық синтезі беріледі. Мәселен «Алпамыс батыр» жырында қалмақ басқыншылығына қарсы оқиғалар
әңгімеленетіні мәлім. Бұған қарап жырда тек XVII-XVIII
ғасырлар шындығы ғана елестейді деп қарауға болмайды.
Мұндағы оқиғалар мен қаһармандар моделі (қалыбы) фолъклорда көп қайталанған сарындарға негізделген. Ауыз әдебиетіндегі көпқабаттылық (полистадиялық) дегеніміз осы. Академик                           В.М. Жирмунский «Аппамыс батыр» жырының түп-төркіні көне (архаикалық) кезеңдердің ақиқатына апаратынын, эпостың фабуласы ұзақ ғасырлар бойында екшеліп шыққанын жазған: жырдың бұл    күнде жұртшылыққа мәлім қазақ, қарақалпақ, өзбек нұсқалары ескі сарындарды жаңғыртып, қөркейтіп, жетілдіру жолымен жасалғанын тұжырымдаған. Осындай пікірді басқа классикалық эпостар      жөнінде де  Р.Бердібай айтуға болатынын ескертеді.

Ауыз әдебиеті шығармаларыңдағы қаһармаңдардың тарихта жасаған қайраткерлермен ара қатынасын анықтау мәселесінде көп түсініспестік орын алып келген. Көптеген зерттеушілеріміз эпос қаһарманы мен тарихи адамдар арасына тепе-теңдік белгісін қойып қарағаны белгілі. Көркем әдебиеттегі секілді фольклорда да қиялдан қосу, көркемдеу шарттары болатынын ескермеушілік фольклортану ғылымына зардап шектірді. Елуінші жылдардың бас кезінде қазақ эпосын жаппай қаралаудың бір себебі, ілгеріде анықталғандай, тарихи құбылыстарға таптық қөзқарастан болса, тағы бір себебі ауыз әдебиетінің өзіне хас ерекшелігін (спецификасын) елемеуден туған еді. Батырлардың жауды тас-талқан етіп, жеңіске жеткенін кейбіреулер басқыншылық зорлықшылдық белгісі деп караған. Ең сорақысы сол – эпос батырының аты тарихта өмір кешкен нақты адаммен бір қатарда қаралады. Кез келген тарихи оқиға мен қайраткер істері эпостың ішкі көркемдік заңдылығына бағындырылып суреттелетіні ескерілмеді. «Едіге батыр» жырынан халықтың санасынан берік орын алған ел қамқоры, батыр, бидің бейнесін емес, оның Мәскеу, Литва княздіктерімен соғысқанын ғана іздеушілік осындай көзқарастың салдары.

Соңғы жылдарда бұрын назарға ілінбеген фольклор жанрлары тексеріле бастады. Соның бірі – ертегілік емес проза. Мұның негізін қалыптастырған да көрнекті ғалым  Р.Бердібай.

Шынын айтқанда, ондаған жылдар ішінде фольклорлық прозадан тек ертегілер ғана азды-көпті зерттелген екен. Халықтың аңыз-әңгімелері мен әпсаналарының құрамын, генезисін, поэтикасын анықтаған еңбектердің пайда болуы фольклортану ғылымының жетістіктері қатарына қосылады. Қазақтың магиялық поэзиясын, ауыз әдебиетіндегі тұрақты сарындар (мотивтер) эволюциясын қарастыру зерттеушілік тынысын кеңейте түсті. Ғалым бұл арада жеке фольклоршылар еңбегіне баға бермейді, ауыз әдебиеті туралы ғылымның такырыптық ауданы да, методологиялық құлашы да, зерттеушілік мәдениеті де тереңдей бастағанын аңғартуды ғана көздейді. Кейінгі жылдардағы қазақ филологиясының деңгейін көтерген, салмақ қосқан, жұртшылық ілтипатына ілінген жұмыстардың алдыңғы қатарында фольклоршылар еңбегі бар екенін көрсету парыз. Ауыз әдебиетінің атақты жинаушылары һәм зертгеушілері В.В.Радловтың, Г.Н.Потаниннің, Ә.А.Диваевтің,            М.Көпейұлының ғылыми топтамаларының шығуы да рухани өміріміздегі елеулі оқиғалардың бірі.

Бұдан былайғы жерде ауыз әдебиетінің барша жанрларын
(эпос, ертегі, аңыз, әпсана, миф, тарихи, рухи жырлар, салттық-ғұрыптық өлеңдер, мақал-мәтелдер, жұмбақтар, балалар фольклоры, айтыс, шешендік өнер т.б.) осы замандағы әлемдік фольклортану дәрежесінде зерттеу керектігі ғалым назарынан тыс қалмайды. Бізде әлі күнге дейін  «мұрты да кертілмеген» немесе мүлде қолға алынбаған жанрлар да кездеседі. Халқымыздың бертінгі дәуірлерде бастан кешкен оқиғаларының естелік деректері, тұнып тұрған      тарихи жырлар мен өлеңдердің өзі көптеген зерттеулер тақырыбы болар еді. XVII-XVIII ғасырларда жоңғар жаулаушыларына          қарсы күресті бастаған батырлар, ел ұйытқысы болған билер,      замана шындығын бейнелеген жыраулар жайында халық жадында қалған, хатқа түскен жыр, шежіре, дастан, аңыз-әңгіме,             баллада тек көркемдік мүлік ретінде ғана емес, тарихтануға да аса құнды деректер қоса алады. Қазақстанның әр өңірінде тарихи дәуірлердің куәлігіндей топонимикалық, тарихи аңыз-әңгімелер көп. Оларды жинап, жүйелеп, ғылыми-зерттеу тақырыбы ету де кезек күттірмейтін іс.

Ұмыт қалдырылған жанрдың бірі — діни дастандар немесе
әпсаналық сыңайдағы қисса-хикаялар, ауызша таралған
ғибраттық қара сөздер. Бұл саладағы қазынаны («Зархұм», «Дариға қыз», «Мұхамед-Қанапия» т.б.) тексеруге алғашқы қадамдар енді-енді ғана ғалым жетекшілігімен жасала бастады. Осы тараптағы
мәтіндердің (текст) өзі әлденеше том құрарлық. Бұлар ертеде халық арасына кең таралған, жұртшылыққа сенім, имандылық
ғибратын дарытқан аса құнды мұрамыз.

Салтқа байланысты поэзияны түп-тереңімен тексеретін еңбектер қажеттігін айту да артық емес. Маусымдық-салттық өлеңдер (наурыз, егіншілік жырлары т.б.) бұл кезге дейін көтерілмеген «тыңның» бірі болып келеді. Отбасылық салт өлеңдерін үлкен дәстүрлі мәдениет көріністері деп бағалап, күрделі ізденістерге бару міндетіміз.         Осы кезге дейінгі зерттеулерде өлең жолдарын мазмұндап, қайталап түсіндірумен шектеліп келдік. Бұл мәселенің бір-ақ  жағы. Салттық поэзияны халықтан ежелгі наным-сенім ғұрыптарымен байланыстыра тексергенде ғана оның түп негіздері ашылмақ. Фолъклор шығарларында байырғы анимизм, тотемизм, антропоморфизм, фетишизм, магия қаншалықты, қалай қабысып жатқанын       анықтамай, көне жанрлар табиғатын сенімді ашу мүмкін емес. Сырттай қарағанда мағынасыздау естілетін дуа өлеңдерінің құпиясы сол шығармаларды тудырған наным-сенімдерге қатысты. Ауыз әдебиеті жанрларындағы салт пен ғұрыпқа қатысты аңыздарды этнографиялық мән-белер (источник) көмегімен ғана айқындауға болатыны кәміл.

Фольклор поэтикасының жазба әдебиеттен зор айырмашылықтары бар екеніне де мән берілмей келеді. Қаһармандық эпостарда жасалған батыр тұлғасын (Қобыланды, Алпамыс, Тарғын, Қамбар т.б.) көркем әдебиеттегімен бірдей санап, бұларды образ-бейне ретінде қарауға болмайтынын елемедік. Эпостағы қаһарман романдағы қаһарманнан мүлде басқа тәсілмен жасалған ғой. Жазба әдебиетте типтендіру, ауыз әдебиетінде мінсіз идеаландыру тәсілі басым болатыны ертеден белгілі. Ауыз әдебиеті жаратындыларының сюжеттік, композициялық кұрылысында да айырмашылық елеулі. Жазба әдебиет кейіпкері өмір ситуацияларына, әлеуметтік және психологиялық шарттарға байланысты әрекет етеді, ал жыр қаһарманы «осылай болуға тиіс» деген мұрат-арман жемісі. Фольклор туындыларының ішіңдегі қарапайымдылық, тұжырымдылық, үнемділік, формулалық қайталаулар жазба кәсіби әдебиеттегіден бөлек.

Қазақ көркемдік мәдениетінің бір ерекшелігі ауызша және
жазбаша әдебиеттің әр дәуірде де өзара тығыз байланыста
болып, бір-біріне игі әсер еткені, өзара байып отырғаны.
Мұның өзі де көп күрделі ізденістерге негіз болатын құбылыс. Ауыз әдебиетінің інжу-маржан байлығын жасауға, дамытуға және сақтауға жыршы-жыраулардың, айтушылардың сан әулеті атсалысқаны мәлім. Қазақстандағы жыршылық мектептер, олардың жарқын өкілдері көркемдік тарихымыздан өз орнын алуға тиіс. Жыршылық, термешілік өнердің және ақындық айтыстың соңғы жылдарда қайта жанданып, жаңа табыстарға жетуі де қазақтың ауызекі айтқыштық дәстүрінің сарқылмағанын, қазіргі жұртшылыққа танытқыштық, тәрбиелік, эстетикалық әсер етуге қабілеттілігін көрсетеді.

                                    

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

II  тарау.

  Р.  Бердібай – халық  өнерінің  жанашыры.

Р.Бердібай фольклор туындылары жырды, толғауды таратушы,   дамытушы, сақтаушы жыршы, жырау, ақын, өлеңшілер туралы        «Жыршылық дәстүр» және «Халық ауыз әдебиетін жасаушылар                   мен дамытушылар» деген зерттеу еңбектер жазды. Ғалым бұл                зерттеу еңбектерінде Е.Ысмайловтың «Ақындар», Ә.Х.Марғұланның «Ертедегі жыр аңыздар», К.Сыздықовтың «Ақын-жараулар» деген еңбектеріне көп сүйінеді. Жырау, жыршы, ақын, термеші,                        өлеңші — бұлардың әрқайсысына ғалым анықтама беріп, олардың қызметтеріне, өзіндік қасиеттеріне жеке-жеке тоқталып, жан-жақты түсіндіріп отырады. Мысалы, «Жыраулардың негізгі орындайтын             жанр түрлері толғау мен арнау» екендігін ал «жырау» деп осы                күндері де қарақалпақтарда және Қазақстанның кейбір жерлерінде  қаһармандық жырларды орындаушыларды айтатындығын» — көрсетеді. /6.286-288./

Р.Бердібай  «ақын»  деген сөздің шығу төркіні жөнінне түрлі  пікірлердің бар екендігін атап, мынадай қорытынды жасайды: «Өленді жанынан шығарып, төгіп айтатындарды ақын, хатқа түсіріп шығаратындарды шаир деп атау өзінен-өзі сұранып тұрған нәрсе». /6.291./ Сонымен бірге ақындық адамға «түсінде аян беруі» арқылы, «өнер иесінің батасы»  арқылы  және  «тұқым  қуалау»  арқылы  даритындығын  айтады.

Қазақстанның кең далаларында қалыптасқан жыршылдық       мектептерін  төрт топқа «Батыс Қазақстан, Сыр бойы, Оңтүстік        Қазақстан мен Жетісу, Орталық-Шығыс Қазақстан өңірлеріне» бөліп қарасытарады. /6.295./  Бұл   мектептердің өзіне   тән   ерекшеліктерін   атап   көрсетеді. Мысалы, Батыс Қазақстан жыршыларында қаһармандық жырларды («Қырымның қырық батыры») айту басым сарын болса, Орталық-Шығыс Қазақстан атырабында лиро-эпос («Қозы Көрпеш —                         Баян сұлу», т.б.) жанрындағы шығармалары кең тараған. Ал Сыр бойы       мен Оңтүстік Қазақстан аймағында осы екі топтағы жырлар аралас          келіп отырған, оның үстіне мұнда арғы тегі шығыс әдебиетінен            ауысқан ғашықтық, қаһармандық діни хикаялар да («Рустем-Дастан», «Көрұғлы», «Әміре-Әмзе») күрделі  орын  алған деген сияқты.

Ғалым қысқа ғибрат өлеңдерді айтушыларды термеші деп, олар    «қазақтың халық жырларын да, нақыл толғауларын да, мысал,     шығамаларын  да, сонымен қатар жеке авторлар туындыларының ел   арасына тарап,  халықтық сипат  алған  нұсқаларын  да  ұмыттырмай, әр      бір буынның құлағына құйып, әдет, әдеп, дәстүр, кісілік, адамгершілік, имандылық  сабақтарын  дарытып  келген» — деп баға береді. /6.299-300./

Термешілік туын кейінгі жылдарда көтерген дарын иелері қатарына           К.Рустембеков, Ш.Төлепова, Қ.Орашева, А.Алматов сынды жүйріктерді атайды.

Р.Бердібай жыршылардың эпикалық дәстүрді жалғастырушы ретінде еңбегін бағалауда төрт түрлі ерекшілікті атайды. «Біріншіден, жыр    нұсқаларын көп өзгеріске түсірмей, дәстүрлі поэтикалық көріктеу     құралдарын сақтай отырып айтушылық. Екіншіден, жыршылардың репертуарындағы айырмашылық мәселесі. Әрбір өлкеде бұрыннан            келе   жатқан эпикалық дәстүріне орай айтушылардың жыр құрамы               да өзгеріп келеді. Жыршылардың репертуар жалғастығы да берік сақталғандығын мысалдар келтіріп дәлелдейді. Үшіншіден, жыршылардың орындаушылық шеберлігінің түрліше болушылығы. Бұл айтушының      дарын қуатына, тәжірибесіне және көрген тәсіліне байланысты нәрсе. Төртіншіден, дастан, эпостарды  алғашқы   түр   негізінен   күрделі   өзгеріске   түсіріп айтушылық дәстүрі». /13.15-17./ Оған Ж.Жабаев, К.Әзірбаев,            Н.Байғаниндердің   айтқан  жырларын жатқызады. Ақын-жыршылардың эпос орындау алдындағы әзірлік, «шабыт шақыруы» туралы да мысалдар келтіреді. Жыраулық,   ақындық, жыршылық, темершілік арасында үзілмеген байланыс жатқанын ескертіп, мысалдармен дәлелдей түседі.

Р.Бердібай «Жыршылардың өмірбаяндық мағлұматтарын неғұрлым    толық желіге түсіру, орындаушылық мектебін, дара ерекшілігін,      репертуарын, дәстүрін анықтау — фольклортанудың кезек күттірмейтін міндетінің бірі» — дейді. /10.13./

Ұзақ жырдың сөз бедерін бірден төгіп айту, әлбетте екінің бірінің    қолынан келе бермейді. Бұл үшін кем дегенде бірнеше жағдай сәйкес келуі керек. Оған Р.Бердібай мына жағдайларды жатқызады: «Біріншіден,     жыршыда суырыпсалма талант, тәжірибе болуы, екіншіден, айтушы  жадында сюжет кұраудың, тұрақты стилистикалық формулалардың,       теңеу, эпитеттің, көркемдеудің түрлі тәсілдерінің қаншама қабаты жатуы керек. /3.25./

Ғалым жырды жазып алудың шарттарын көрсетіп, мына жағдайды:   «өзінің әдеттегі халық алдында шабыттана айтатын сәті болмаса, жыршылардың оңаша жазып алушыға эпостың жалпы сарынын ғана жеткізумен іркіліп калатынын»  ескеру керектігін баса көрсетеді. /3.25./

Көп елдерге қарағанда біздің елімізде жыршылық дәрстүр әлі күнге     дейін кездеседі. Жазба әдебиеттің әсерінен әрі жазып шығаратын, әрі      ауызша толғайтын айтушылар пайда болуда. «Әрі бұрынғы эпикалық     жырдың көркемдік өрнегін сақтай отырып, әрі жазба әдебиеттің озық қасиеттерін бойға сіңіріп жырлайтын ақын-жыршының жаңа типі қалыптаса бастады» – деп  ғалым  мысалға  И.Байзақовты  келтіреді. /3.28-29./

Өнердің осы заманғы алуан түрлерінің күрт дамуына байланысты және    ірі орындаушы, айтушылар буыны өмірден өтуі себепті жыршылдық біршама азайып, шағындалғаны белгілі. Бірақ соңғы бірнеше жылдың ішінде          ғана   мәлім болған жыршылар есімдері бар. Жыршы — жыраулардың көбі Сыр бойында, Қарақалпақстанда тұратын қазақ ақын — жыршылары.     Оларға ғалым Ж.Аралбаев, Қ.Исманғалиев, Қ.Қалжанов, А.Тасқынбаев,      Қ.Әділбеков, М.Байжанов, А.Нысановтарды жатқызады. Соның ішінде        Омар Байымбетовке ерекше тоқталып, онын өмірбаянына, қызметіне шолу жасап өтеді. О.Байымбетовтен жазып алған Исақұл Ақылбековтың              есімін  ілтипатпен, үлкен құрметпен сөз қылады.

Өзге ақындар мен шешендердің сөздері болып табылатын                       О.Байымбетов айтқан мұралардың бірнеше ерекшеліктерін Р.Бердібай атап көрсетеді. «Біріншіден, көп  ақындардың  өмірбаяндық  деректері  хатқа түскен. Екіншіден сол ақындардың сөздері де алғаш рет зерттеушілер назарына ұсынылып отыр. Үшіншіден, О.Байымбетов материалы ауыз әдебиетінің  түрлі  жанрын өлең, терме, толғау сәлемхат, айтыс, арнау,  жоқтау, шешендік  сөз  т.б. қамтитынын, сол жанрлардың ел арасанда сақталу, даму дәрежесін анықтауға көмектесетінін ескермесек болмайды». /10.32./

Кеңес заманында жыршалар репертуарында сапалық өзгерістер        пайда болған. Олар халық арасында айтылған жырлардың идеялық   көркемдік мазмұнына ерекше мән беріп, бұрыннан келе жатқан дастандардың ең таңдаулысын толғаған. Ғылым оның басты шартын — «Эпостың бүгінгі қауым тілегі, мұратымен үндес келетіндігі. Сондықтан      да айтушылар ертедегі заманның кейбір көркемдігі кем, мазмұны               саяз жырларынан бас тартып, биік мұрат асып арман үшін күрескен қаһармандар өмірі мен өнегесін мадақ    еткен» — деп көрсетеді. /3.35./

Жырдың эстетикалық, тамашалық қызметі мен мәнін ғалым былай түсіндіреді.  «Әншілік,  актерлік,  күйшілік,  әңгімешілік,  тарихтың               бас қосатын өнер-жыршылдық ерте кезде театр, филормония орнына     жүріп, елдің көңіл көтеретін, сұлу сөз бен саздан ләззат алатын сүйікті ермегіне айналған». Ал жыршы тұлғасын өте күрделі етіп көрсететін қасиетке мынаны жатқызады: «Айтысқа, төкпе өлеңге қабілеттілік секілді мыңдаған жол өлеңді шашау шығармай жаттауға, оны тиісті сазымен толық күйінде айтуға оңтайлық — дарындылықтың үстіне мақсаттылықты, талғампаздылықты, биік саналылықты қажет еткен. Эпосты шартты түрде өлеңмен тізілген тарих десек, жыршы сол тарихтың насихатшысы, түсіндірушісі, үгітшісі қызметін  қатар атқарған». /3.37./

Беріректе Ұлы Отан соғысындағы батырлар туралы, ондағы ерлікті, батырлықты дәріптейтін жаңа, қысқа өлеңдер де, ұзақ дастандар да туылғандығын айтады.

Жырды, толғауды, термені атадан балаға мирас етіп, жалғастырып айтушылық дәстүрін Қ.Рүстембековтің табиғи талантын,                                Ә.Батырбековтың жыршылдық өнері мен айтқыштық дәстүрін,                     С.Аққожаевтің өнерін шығармашылығын, жырды айтушылық дәстүрін, өзіндік ерекшеліктерін, жыршылдық қыр-сырын жан-жақты ашу үшін кеңінен сөз етеді.

Жыршы сөзінің түп-төркінін ашу мақсатында Е.Ысмайловтың еңбегін басшылыққа алып, соңында мынадай қорытындыға келеді: «жырдың      түбірі шьер (өлең) яғни көршілес өзбек, түркімен, тәжік халықтарында, «шьер» осы күнде де «өлең» мағынасында қолданылады». /3.52./

Ежелден жыр айтқан жерлерде әрбір дастан, қиссаның өзіне лайықты саздары болады. Қандай асқан әнші, термеші болса да, сол дәстүрден      аулақ кете алмаған.

Р.Бердібай: «қазақ эпосын ғасырлар сілемінде жоғалтпай жеткізген құдіреттің бірі — шығарманың өз қасиеті болса, екіншісі — толқын атқан жыршы сазы…» — дейді. /3.58./

Әрине осындай табиғатының арқасында жыршылдық әлі күнге дейін  өзінің тартымдылығын жоймай келе жатқандай. Сонда да бұл күндері    эпостың сөзі сақталып, айтушылардың әуен-сазы ұмытылғандығын ғалым өкінішпен айтып, мұндай кемшіліктерді де ескертіп отырады.

«Халық нендей әңгімелерге қызығатынын жіті бақылап жүретін жыршылар өзінің репертуарын тек өлеңмен ғана емес, ертегілермен шежірелермен, аңыздармен, шешендік сөздермен, мысал-тәсілдермен    ұдайы толықтырып отырған». Сонымен оларды «…әдебиеттің өзге жанрларындағы ескерткіштерін де айтып таратушылар» — деп жыршылар қызметін терең қарастыра сөз етеді. /6.298./                                                                              

Бұл күнде ұзақ жырды айтушылар азайып, бірақ орнына қысқа        толғау насихат, ғибрат өлеңдерді жатқа, жыр сазына қосып орындайтын термешілер баршылық. Термешілік дәстүр — жиын-тойларда, сахнада өзіне тиісті орын алып келеді. Өмірдің сан тарап сұрауларына көркемдік          жауап айтатын үгіт тәлім өлеңдер жаңа заман репертуары қатарынан  тұрақты да кең орын алуы  кәміл. Р.Бердібай осы термешіліктің әсерлі күйінде сақталуы мен көркеюінің өзіндік түбірлі себептеріне назар    аударып, терме саздарын зерттеудің, оның пайдаға асырудың жолдарын көрсетеді. «Тыңдаушыға адамгершілік ғибратын бере алатындығы — терменің басты сипаты болса керек. Асылы термешілердің ең сүйікті жырлары — әр заманда да мәні кемімейтін, болмыстың мәңгілік сауалдарын, өмір мен өлім, жастық пен кәрілік, жақсылық пен жамандықты сипаттайтын өлеңдер болды» — дегенді айтады. /10.55./

Ғалым терменің қазіргі жағдайын, оны айтушы, орындаушылардық есімін ілтипатпен атап, мәдениетімізге қосар үлесінің салмағын белгілеп, бұл дәстүрлерді қолдау керектігін, жалғасын табуына демеушілік етуді ескертеді.

Ауыз әдебиетінің ең өміршең жанрының бірі — айтыс. Соның ішінде ақындар айтысы бүгінде кең көлемде даму үстінде. Осы бір киелі           өнерді зерттеудегі Р.Бердібайдың да ұшан-теңіз еңбегін айту ләзім.       «Айтыс өнері» аталатын зерттеудің өзіндік салмағы ерекшелігі айтарлықтай. М.Әуезов, С.Мұқановтар  жүргізген зерттеу жұмыстары жанр табиғатын ашуда аз роль атқармаған. Олар айтыс үлгілеріне тарихи тұрғыдан          келіп, әлеуметтік салмағын парақтаса, Р.Бердібай өзіне дейінгі айтылған ой, пікірлерді жинақтап, айтыстың даму сипаты, дәстүрі, келешегі деген мәселелерге арнайы тоқталып, бүгінгі айтыс ақындарының шығармашылығына ой  жіберген. Ол төкпелік өнердің табиғатына, оның айтыстағы көрінісін ашуға көңіл бөледі.

Ол айтысты «сегізінші ғажайып» деп біледі. «Өйткені мұндай өнер   дүниеде жоқ. Ғасырлар бойы дамыған, мектебі қалыптасқан. Ол — әрі тапқырлық мектебі, әрі қоғамдық ақиқатты айтудың мінбері. Ақындық айтыстың шыншылдығы романнан да артық. Көздеген жерге дөп тиетін бір ауыз өлең қуанышқа бөлейді. Айтысты бағалауда алалық болмауы керек. Алалық болған жерде айтыс құриды» дейді. /11/

Айтыс ежелден ел тұрмысында ақынның ақын аталатын бірден-бір    өнер мектебі болып келген. Тіпті жаңа талап, жас ақынның өзі аты әйгілі           жүйрік ақыннан кейде тосылып жеңілсе де, сол оқиғадан соң, оның да аты шығып танылатын болған. Осыған байланысты Р.Бердібай: «Айтыс — ақын боламын деп талаптанғандардың күш сынасар майданы, ақындыққа аттестат алар жері болған» — дейді. /10.71./

Кеңес өкіметі жылдарында жаңа мазмұнды мол айтыстар пайда      болды. Айтыс сарқылмай, ешбір таластамай, қайта жанданып жаңа сапа тапты.     Ғалым  осы  кездің  айтыстары  туралы  жан-жақты  сөз  етіп,  оны  зерттеуші – М.Әуезов, Ғ.Мүсірепов, С.Мұқанов, Е.Ысмаилов,                   М.Жармұхамедовтердің еңбектерін бағалап, олардың есімдерін ілтипатпен атайды.

Айтыстағы тапқырлықтың, қиыннан қиыстырып өлең шығарудың, шешендіктің небір ғажап үлгілерін Біржан-Сара айтысынан, атақты    ақындар үлкен айтысқа түсіп, елге танылғанға дейін ауыл арасында болып жататын сансыз кештерде жаттығу кезеңінен өтуін Жамбыл ақынның өмірінен, ал әдеттегі екі ақынның белгілі бір рулардың атынан сөз сөйлеп,   өз тұсындағы  мол шындықты ақтарып айтып салатындығын Біржан-Сара, Ысқақ-Қадиша, Сауытбек пен Ақбөпе айтыстарынан мысалдар келтіріп дәледей түседі.

Р.Бердібай айтыстың басты ерекшелігіне — «өнер шындығын ешбір жалтақсыз, тұспалсыз көрсете білетіндігін» — жатқызады. /10.79./

Біржанның Сараны іздеп келгенде аттан түспей, өлең бастап кетуін       және Жамбыл мен Досмағамбет айтысындағы Досмағамбеттің сөз     бастауын мысалға келтіре отырып, «ақынның шу дегеннен бастырмалатып, өзінің қарсысындағы әріптесінің апшысын қуыра, сексендіре сөйлеп, екпіндеп, ес жиюға, дәлелді сөз табуға шамасын келтірмей тұқырта, айбат шеге  сөйлеп, жеңіп кетуді мақсат етуі — айтыс өнерінің ерекше әдісі десе де      болады» —   дейді. /10.84./

Алма кезек сөз сайыстырғанда қоғамдық өмірдің әншейінде              көзге түспейтін құпия қаптарлары жария болып, жұртшылықтың     талқысына түседі. Бірақ ондай сын ақындық тілмен өткір, әсерлі      берілмесе, жұртшылықтың қолдауын таба алмайды. «Бейнелі өткір         теңеу, эпитет, метафораның мол кездесуі ақындық дарынның                       анық көрсеткішінің бірі» — деп  Р.Бердібай  бірнеше ақындардың түрлі тақырыптағы айтыстарының ерекшеліктеріне, көркемдігіне мысалдар келтіреді. /10.92./

Бүгінгі айтыс бұрынғы импровизация дәстүрінің жалғасы, соның      жаңа өмірдегі  жарқын  көрінісі  болып  табылады. Ежелгі,  көне  теңдесі    жоқ  жанр мән-мазмұнын жаңартып тың сапаға ие болды. «Жаңа    айтыстарда ақынның жеке басын мазақтап не мұқатудан гөрі елдің  өміріндегі қуанышты оқиғалар қамтылып, шаруашылық, мәдениет саласындағы табыстар мен жемістер мазақталып, кедергі мен              кеселдер таңбаланатын салт туды. Мұның аты —  айтыс жанрының       жаңаруы еді» — дейді Р.Бердібай кеңес дәуіріндегі жаңа сападағы             айтыс туралы. /10.100./

Ғасырлар бойы үздіксіз дамып елеулі жанрға айналған бұл өнер         1943 жылы республикалық айтысқа дейін кібіртіктеп бой жаза                 алмай  келді. Басы Жамбыл болып бір топ халық ақындары сол жылы      бізде айтыстың әлі тоқырап-тоқтап қалмағанын айқын дәлелдеп берді.                  Р.Бердібай да бұл  айтысқа қатысқан. Ол айтысты өткізіп тұру үшін             белгілі шаралар ұйымдастыру керек екендігін айтып, оның себебін               былай түсіндіреді: «өлең сайыстары неғұрлым жиі болса, ақындардың тапқырлық әдістері, машығы, амал-тәсілдері соғұрлым молырақ қалыптасады, сөздік қоры, поэтикалық синтаксисі ұлғая береді.                Қазақтың классикалық ақындар айтысының дәстүр шындығы                 осындай». /10.109./  Ғалым бір кездегі  жазбаша айтыстың (газет, журналда, телевидение, радио арқылы беріліп отыруын) дамуын, оның маңызын               сөз  етіп, жалпы айтыстың газет, журналда, телевидение, радио арқылы беріліп отыруын  қолдайды. Жұмбақ айтыстың бүгінгі маңызын «білімділік  сынасудың, ғылым мен техника жаңалығын насихаттаудың бір алуан  тәсіліне айналар еді» деп ерекше айтып, ескертіп өтеді. /10.112./               Сонымен бірге айтыскер ақындарды, жыршыларды қолдау керектігін,        оларға атақ берілсе дұрыс болар еді дегенді ұсынады. 1980 жылы             өткен екінші республикалық айтысқа облыстық жарыстарда озып жүлде алған ақындар қатысты.  Бұлар  60-70  жылдарғы суырып салма  дәстүрді үзбей жалғастыра дамытуға айтарлықтай үлес қосты. Ғалым                         осындағы Манап Көкеновтің, Көкен Шәкеев, Қалихан Алтынбаев,                     Қалдыбек    Әлімқұлов   т. б.    ақындардың   жүйріктігін    атап,   айтыстың  өзіне  ерекше  қымбат  белгілерін  көрсетіп отырады. Алдағы кезде айтысты іске пайдалы, тартымды, қызықты етіп жүргізудің бірнеше             мүмкіндігін ескертеді. Біріншіден айтысқа түскен ақындарға қойылатын талаптарды, екіншіден, әрбір жұп айтысушыларға берілетін уақыт    мөлшерін белгілеуді, үшіншіден, ақындар айтысының әні, сазы                     қандай болу керек дегенді, төртіншіден, айтысқа әзірлік уақыты            берілуін, бесіншіден, әріптес етіп бір-біріне тең ақындарды сайлау   керектігін, алтыншыдан, ақындар айтысының жеңімпазын анықтау шарттарын да  жетілдіру  керектігін  айтып,  тиімді  шарттарды  ұсынады.

Р.Бердібай қазақтың сөз өнерін дамытуда әйел затының да ер    кісілермен қатар бірдей үлесі бар, әсіресе жоқтау айтуда ерекше             екенін айтады. Ал айтыс өнерінде де әйел ақындардың елеулі үлес қосқандығы, олардың да шеберлік, сөзге шешендіктері дау                тудырмайтын нәрсе. Ғалым мұны «айтыстың бұдан былайғы кең             тыныспен  жандануға мүмкіндігінің мол екендігі және осы айтыстың туын көтеруде  қыз, келіншек ақындардың күрделі орын алып отыратындығы» — деп, айтыс өнерінің шебер үлгісін қазіргі кезде көрсетушілердің                есімдерін  атайды. /12.90./  Фольклордағы формулалық дегенді түсіндіріп, бұл заңдылықтан кейде ақындық айтыс та шет тұра алмайтынын сөз              етеді. Айтыс өлеңдерін өзіндік жанрлық ерекшелік тұрғысынан бағалау     керектігін айтып, оның синкретті өнер екендігін есте ұстауды ескертеді. Жазба мәдениетінің біржолата орныққан кезінде, ғылыми-техникалық төңкеріліс дәуірінде ауызша айту өнерінің көркеюге бет алуы —          фольклор дәстүрінің бірте-бірте жойылатыны туралы бұл кезге дейін      үстем болып келген пікірлерді жоққа шығарғандай. Ақындар айтысының    да, жыршылдық, термешіліктің де бұл күнде жұртшылық арасына                аса танымал болуы қазақ халқының жазбаша және ауызша көркемдік мәдениеті қатарласа дамып келе жатқанын сипаттайды.

Сонау ежелден келе жатқан түркі халықтарына ортақ саналатын           төл мерекеміз Наурыздың ұмытылмай, қайта жандануына Р.Бердібай қамқоршы бола білді.  Ол наурызға қатысты ауыз әдебиеті шығармаларының  танытқыштық қасиетін айқындай, олардың сыр-сипатын түсіндіруді             де мақсат тұтады. Халықтың осы күнді күллі жақсылық басы деп    қалтқысыз сенетіндігін, өмір, молшылық, тыныштық туралы арманына жеткізетін киелі маусым деп карайтындығын ескертеді.

Р.Бердібай: «Наурыз мейрамы күнінде ойын-сауықтың, тамашаның       түр — түрлері болып тұрған. Палуан күрестіру, қыз бен жігітті айтыстыру, жұмбақ шешісу, түс жорыту, тақпақ, жаңылтпаш айту секілді алуан      қызықтар орын тепкен» — деп, бір мейрамның өзінде қаншама халық мұраларының үлгісі мен өнерлері көрініс беретін ерекше атап өтеді. /13/

Халық ауыз әдебиеті мұраларының ішінде лирикалық өлеңдердің зерттелінбей, назардан тыс қалып келе жатқанын ескертіп, оның өзі         түрлі кемшіліктерге душар ететіндігін баса көрсетеді. «Біріншіден», — дейді            Р.Бердібай — «ауыз әдебиетінің ең бай әсем көпшілік қолды үлгісіне         көңіл бөлінбеуі зерттеушілік мәдениетіміздің балаңдығын танытса, екіншіден,  халық өнерінің кітаптары жарық көрмегендіктен, бүгінгі     кәсіби әншілеріміз ғана емес, жер жердегі талапкер өнерпаздар да табиғи     түпнұсқа  шығарушылардан  қол үзіп,  анық тапшылық  көре  бастады». /13/

Соңғы кездегі қара өлең зерттеушілеріне Ақселеу Сейдімбеков пен Оразақын Асқарды жатқызып, «Мың бір өлең» мен «Қара өлең»    жинақтарын атайды. Ғалым қазақтың белгілі ең алғашқы қара өлең үлгісіндегі поэзияға «Елім-ай» әнінің сөзін жатқызады. Қара өлең        қасиетін  бағалағанда, ғалым «халықтың жан жүрегінен жарып шыққан, ешбір ресми «сүзгіден» өтпеген, өзінің шыншыл, өміршеңдігімен, көркемдігімен, жұртшылықтың терең аңсарына жауап бере алатын демократиялық сипатымен, ең түбірлі, жанды тақырыптарын күллі   адамзаттың   деңгейге  жеткізе  жырлаумен   ауыздан -ауызға таралып, меруерттей  екшеліп жеткен қара өлеңге жетпейді. Бұл өмірдің мәңгілік әніндей,  адамның ақтық сырындай, тіршіліктің көркем сөзбен берілген философиясындай таусылмайтын армандай болып әсер етеді. Қара  өлеңдерде сыршыл ғазалдардың да, ойлы рубаиидің де, драмалық айтыстардың да қасиеттері табылады десек артық емес. Өмір мен              өлім,  жастық пен кәрілік, ізгілік пен жауыздық, парасат пен           күйкішілік, бар мен жоқтық, пәни мен бақи, ерлік пен ездік,                  адалдық  пен арамдық  парқы мұнда қарапайым даналық болып    жырланады. Халықтың басынан кешірген өмір сабақтары эпоста үлкен тартысты  оқиғалар арқылы берілсе, мақал-мәтелде ғибрат, қорытынды түрінде айтылса, қара өлеңде адамның жан сыры болып төгіледі.              Елдің туғаннан өлгенге дейін айтып жүретін, барша жанға ортақ байлық болып  саналатын, ешкімнің авторлығына тәуелді емес, сахараның  еркін      желіндей қара өлең халыққа етене өнер мүлкі деуге болады» – деп  ерекше  ой түйеді. /14.63./

Қара өлеңді жанр сипатында қарауға болады ма дегенге Р.Бердібай,       В.Г. Белинский, А.Н. Веселовский, В.Я. Пропптың еңбектерінен дәлел келтіріп, «қазақтың қара өлеңін де халық лирикасынының арналы бір    жанры ретінде қарастыруға әбден болады деп ойлаймыз»  — деген пікірін ұсынады. /14.69./

Жоқтау жанрының да көп қырлы ерекшеліктерін, танытқыштық,  тарихтық, ғұмырнамалық сапиттарын мысалдар келтіре отырып сөз етеді. Жоқтау жанрындағы шығармағаларда исламдық ұғымдар мен               сенімдердің орындалу дәрежесі туралы байқауларын білдіреді. Қазақ халқының ерте заманнан келе жатқан салтында өлген адамды еске         түсіру, оған арнап жоқтау шығару елеулі орын алған. Р.Бердібайдың      сөзімен айтсақ, «өмірден өткен адамның атақ-данқын, барша істерін тізіп, кейде әсірелеп, ағынан жарылып айту — жоқтауларға тән хас белгілердің  бірі». /13.124./ Шыншылдық, қайталанбас даралық   жоқтауларда   мол   болады.  Белгілі   бір  дәуірде   өмір  кешкен адамдардың тіршілік жолынан қымбат мағлұмат  беретін  жоқтаулар  да  аз   емес.

Кейде ондай өлеңдерден басқа жазба немесе ресми кұжаттарда кездеспейтін деректер ұшырайды. Осындай жоқтаулар қатарына ғалым    Мамай батыр өлгенде анасы Қараүлектің айтқан жоқтаулары мен  «Орманбет» деп аталатын жоқтауларды жатқызады. Олардан ғылымда белгісіз тың     тарихи деректерді ашып, мол мағлұмат алуға болатынын көрсетеді. Ғалым зерттеуінде Қаз дауысты Қазыбек бидің қызы Қамқаның, «Кеңгірбай би», «Әбдіғаппар», «Әйекеге» арналған жоқтауларына сөз арналады. «»Әбдіғаппар» өліміне шығарылған жоқтау  1926 жылғы                     А.Байтұрсыновтың  «23 жоқтау» кітабында кездеседі, ал «Әйекеге» жоқтауын  Бұдабай  Қабылұлы шығарған» — делінген. /15/

«Қазақтағы кейбір батырлар жырының біраз әңгімелері жоқтау       негізінде туған»  деген  М.Әуезовтің пікірін Р.Бердібай да қоштай              келе «Эпикалық жыршының дәстүрі сақталған жерде мұндай            жоқтаулар үлкен дастандарға сұранып тұрғаны кәміл деп білеміз» —          деген  қорытынды    жасайды. /3.116./

Сонымен бірге жоқтаулар көркемдік, жинақтық қасиеті жағынан         алып қарағанда, түрлі деңгейде көрінеді. Оны ғалым: «өмірде                 болған шындықты қоспасыз санамалап айтып шығатындықпен, болған істерді қиял қуатымен қорытып, жаңа сапаға көтерушілік қатар келе      береді. Сондай-ақ мұнда классикалық эпосқа мән асқақтық та, нақтылы тарихи жырға хас байсалдықта ұшырайды» — деп атап өтеді. /3.126./

Ғалым жоқтау жанрының өміршең сипатын дүниеден өткен        жандарды сөз ете отырып, келешек қауымға ғибрат аңғарту сияқты нәрселерімен түсіндіреді. Жоқтаудың   ғибраттылығы  оны   мәңгілік   құндылықтар  қатарына    қосады.

Р.Бердібайдың ерекше атап өтетін зор еңбегінің бірі  — шертпе      күйшілік өнерін насихаттауы. 1965 жылы Халық университетін               басқарып жүргенде құрып кетуге айналған шертпе күйді іздеп,                     жүзден артық күйді, оннан артық күйшіні тапқан. Оны ғалым былай түсіндіреді: «Соңғы жылдарда… ұмытылыңқырап қалған бір қымбатты дәстүр жиі сөз бола бастады. Ол — ерте кезде Қазақстанның кең               аймағында тартылып келген, орындаушылары біздің заманымызға                 дейін жеткен шертпе күйлер. Әртінде Байжігіт, Тәттімбет, Саймақ,                Тоқа, Баубек, Қыздарбек, Әбді, Бапыш, Әлшекей секілді күй                дүлдүлдері, кеңестік дәуірде Сүгір, Әбікен,  Жаппас тәрізді майталман   тартушылары болған бұл шығармалар ондаған жылдар бойы көпшілікке белгісіз болып келді. Бір қуаныштысы сол —   кейінгі кезде жұртшылық шертпе күйді іздей бастады. Шертпе күйдің шеберлері әлі де болса                     ел арасында бар екен. Бұған бір ғана мысал — Қаратаудың атақты                  күйшісі Төлеген Момбековтің таңғажайып, қайталанбас өнері. Төлегеннің және басқа күйшілердің   тартуынан  соңғы бес-он жылдың ішінде көптеген күй жазылып  алынды. Ән-күй бағдарламасында шертпе күйлердің үлесі барған сайын көбейіп  келеді, шертпе күйлерді жинау, зерттеу, насихаттау, оркестрге үндестіру, өнер институтында, музыкалық училищелерде оқыту, мамандар даярлау   жөнінде атқарылатын істің көбі алда…» . /3.41-42./

Р.Бердібай шертпе күй, оның философиялық тереңдігі, орындалу  мәнері жөнінде сабақтар өткізіп, сол сабақтарда қаратаулық Төлеген Момбековтің  дарынын ашуға тікелей көмек жасады. Ғалым  Төлеген Момбековті алып келіп, күйлерін жаздырып, орта мектептің бағдарламасына кіргізген, теледидарға шығарып, жұртшылықтың кұлақ құрышын қандырған.  Тәтімбеттің елінен ізбасарларын іздеген, соның нәтижесінде ғажайып композитордың   150   жылдығы  аталып  өтіп,  екі  күйтабағы  халыққа  жеткен.

Д.Тұрантегі  «Ғалым мұраты»  атты мақаласында ғалымды » кәдімгі күйді жанрға, аймаққа бөле зерттеудің методалогиясын ашты » — дейді. /16/

Күйші, домбырашы Әбікен Қасеновтің 100 жылдық мерей           тойының   аталып өтуіне тікелей басшылық жасап, осы кешті жүргізген.       Р.Бердібай   Қазақ әдебиеті газетіне «Аманаттай сақталған асыл мұра» атты мақала жариялайды. Онда ғалым тұтас бір күйшілік мектебі бар,            кейінгі ұрпаққа  асыл қазынамызды жеткізген Ә.Қасенов туралы ой      қозғап, домбырашылық өнердің үлкен бір саласы — шертпе күй туралы әңгімеге ұластырады.

Өнер жанашыры Р.Бердібай: «Егістік жерді жаздың ыстық айларында бірнеше рет суармаса, шыққан егін мүлде қурап кететіні секілді дер кезінде жалғастығын таппаған дәстүр де жоғалады» — дейді. /17/

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

III тарау.

 Р. Бердібайдың фольклортану ғылымына қосқан үлесі.

Фольклор мен әдебиеттің адамзаттың көркемдік дамуында алатын        орны үлкен. Халықтың рухани дамуы мен мәдени ілгерлеуіндегі ауызша     және жазбаша әдебиеттің өзара күрделі ұқсастықтары да, айырмашылықтары  да бар. Бұл құбылыстардың мәні мен өзгешелігін нақты біліп отыру аса   қажетті нәрсе. Ғалым ауыз әдебиетінің өзіндік табиғи ерекшеліктеріне тоқталып, неліктен ол ауыз әдебиеті екеніне жауап іздейді. Олардың әр кезеңнің талабына жауап беру мақсатында өзгеріске ұшырау себебін  Р.Бердібай «өнер атаулының мұраты, өз заманының эстетикалық талап-тілектеріне лайық келуінде, болмыстың жаңа тәжірибесін қорытып,     көркемдік шындығын көрсетуінде» — дейді. /18.193./

Фольклорда ұжымның да, жекелеген адамдардың да үлесі болады.      Басты шарты — көпшіліктің, халықтың ой, арманына сай келетін болуы. Сонымен бірге айтушының тіл байлығы, білімділігі, өмірлік тәжірибесінің молдығы ауыз әдебиеті жанрларында күшті қызмет атқарады. Жыршы     жаттап орындаса, жазушы жаңадан жазады. Кейбір жазбаша туған мұралар кейде ауызша таралып, жаңа өріс табуы да мүмкін. Ғалым оларға «Тотынамадан», «Қалила мен Димнадан» ауысқандарды, тәжік ғазалдарын жатқызады. «Бұлар жазба әдебиет ескерткіштері болғанмен, таралуы,   сақталуы, дамуы жағынан фольклорлық дәстүрге жақын» – екендігін   айтады. /18.199./

Ғалым қазақ совет фольклортану ғылымы тарихын кезеңдерге          бөліп қарастырады. Яғни, жиырмасыншы жылдардан елуінші жылдарға дейінгі тұсты бірінші кезең, ал алпысыншы жылдардан кейінгі кезеңді шағын  екінші асуы деп қарастырады.  «Алғашқы   кезеңге  ауыз  әдебиеті  туралы ғылымның негізгі салалары, фольклорды жариялау және зерттеудегі атқарылған жұмыстар тура келетіндігін» — айтады. /14.124./

Алпысыншы, жетпісінші жылдардағы фольклортанудағы негізгі ерекшелікті ғалым: «фольклор материалын бір елдің ғана емес, көптеген халықтардың ескерткіштерімен салыстырып тексеретін типологиялық -тарихи әдістің қолданғандығы» — деп көрсетеді./14.124./                              

Сол сияқты, ауыз әдебиеті шығармаларының генезисі, эволюциясы, типологиясы, стадиялылығы және полистадиялылығы, сақталуы, жанрлардың өзара байланысы, фольклордың тарихилығы, формулалығы жайында     талаптар мен талдауларды дәл осы соңғы кезең еңбектерінен көбірек кездестіреміз. «Егер фольклортанудың алғашқы кезеңінде материалды горизонтальды түрде қарастыру әдісі басым болса,              екінші кезеңде   вертикальды талдау нышаны молырақ» — екендігін де    айтып өтеді. /14.126./

Фольклор поэтикасының жазба әдебиеттен зор айырмашылықтары      бар екеніне мән берілмей келеді. Қаһармандық эпостарда жасалған         батыр   тұлғасын көркем әдебиеттегімен бірдей санап, бұларда образ —    бейне ретінде қарауға болмайтынын елемедік. Жазба әдебиеттегі   типтендіру, ауыз әдебиетінде мінез идеяландыру тәсілі басым болатыны белгілі. Ауыз әдебиеті жаратындыларының сюжеттік, композициялық кұрылысында да   елеулі айырмашылық бар. Жазба әдебиет кейіпкері өмір ситуациясына, әлеуметтік және психологиялық шарттарға байланысты  әрекет етсе, ал жыр қаһарманы «осылай болуға тиіс деген мұрат — арман жемісі». Фольклор туындыларының тіліндегі қарапайымдылық, тұжырымдылық, үнемділік, формулалылық қайталаулар жазба кәсіби әдебиеттегіден бөлек.

«Қазақ ауыз әдебиетін тегі, тағдыры, тілі жақын түрік  халықтарының фольклоры  мен  тарихи-этникалық,  тарихи-мәдени  байланыстар  тұрғысынан зерттеуде, елдермен елдердің замандар бойындағы бір-біріне жасаған ықпал әсерін, ортақ рухани көркемдік мұрасын тануға, өзара жақындастыруға    қызмет етеді» — дейді. /19.300./ Оған ғалым қазақ,       қырғыз, өзбек, ноғай, түркмен, башқұрт елдеріне ортақ мұра болып саналатын Орхон жазуларын,    «Оғызнама», «Алпамыс», «Манас», «Көрұғлы», «Едіге» жырларын жатқызады.

«Фольклортану шын мағынасында, халықтану пәнімен қатар айтылады. Тарихымызды осы кезге дейін шалағай біліп келуіміздің де бір себебі -халықтың өз естелігін, үлкенді-кішілі құбылыстарға берген өз бағасын елемегендіктен» — дейді. /19.302./

Әрбір жанрда өмір ақиқатының бейнелену дәрежесі әр түрлі болады. «Эпикалық шығармада тарихи оқиғалар сілемі емес, поэтикалық қиял       басым жатады, сол ойдан шығарылғанның өзі тарихилық сипатқа ие    болады. Көркемдік жинақтаудың ежелгі қағидалары фольклорға да, жазба әдебиетке    де кең мағынасында ортақ» — деп ғалым жазба әдебиеттегі  тарихи  романдардың да тек болғанды тізіп айтудан құралмай, оның да көркемдік дәрежеде жазылатынын үлкен білімдарлықпен айтып өтеді. /18.203./

Көркем сөз шығармаларының даму, жетілу, жаңа сапаға көшу тарихы фольклор мен жазба әдебиетінің өзара байланысын, бір-біріне ықпалының замандар бойында үзілмей желі тартып келгенін дәлелдейді. Түрлі    халықтарда тарихи-әлеуметтік жағдайларына қарай кейде осы арна  қатарласа дамыған, қайсы бір кезде осылардың біреуі алдыңғы шепке  шығып отырған. Сонымен қатар осы екі көркемдік ағынының жалпы даму бағытында ортақ үлкен заңдылықтар да бар. Ол — ауызша әдебиет    дәстүрінің бірте-бірте   жазбаша дәстүрге ауысу, ұласу тенденциясы.

Көркемдік ойлаудағы дәстүрліліктен, ұжымдықтан даралық өрнегі        анық    жеке    авторлар   шығармаларына,   өмір   құбылыстарын   суреттеудегі қалыпты қаһарманнан даму үстiнде көретiн кейiпкерге дейiнгi ұзақ жол   осыған дәлел.

Қазақ ауыз әдебиетi — көлемi мен биiк көркемдiгi ұштасқан, халқымыздың рухани өмiрiнiң, тарихи-әлеуметтiк iстердiң, күрестер мен қайшылықтардың,  армандар мен үміттердің, тiршiлiк құбылыстарына    деген бағалардың, дуниетаным мен қоғам, табиғат туралы бiлiмдердiң шымырланып, ерекше жарасым тапқан энциклопедиясы.

Фольклор қазынасынан жазба әдебиетке көшiп, шығармаға күштi серпiн қосатын  бiр нерсе — ескi мифтер, аңыздар, тәсiлдер тосын, жалпылық мәні бар идеялар айту үшiн қолданылады. /18.205./

Фольклор да жазба әдебиет секiлдi сөз өнерi болғанмен, бұлардың көркемдiк жинақтау принциптерiнде, құрылысында, табиғатында үлкен айырмашылықтар да бар. Ауыз әдебиетi шығармаларының бастапқы қалпы замандар бойында түрлi өзгерiстерге ұшырайды. Фольклор өзге ғылымдармен байланысты. Фольклор шығармаларының туу процесi мен сақталу заңдарын анықтаудың  тағы да ұтымды жолы — даму дәрежесi      түрлi сатыда тұрған халықтардың ауыз әдебиетi нұсқаларын салыстырмалы типологиялық тәсiлмен тексеру. Бұл тесiлдiң шығарма варианттарының  көне, кәдiмгi келбетiн, кейiнгi эволюциясын саралау үшiн пайдалы екенiн ғылыми тұжырыммен ғалым дәлелдеп бередi. /10.143./

Ауыз әдебиетi туындылары уақыт озған сайын тиiстi өзгерiстерге ұшырап отырады. Жеке шығармалар ғана емес, тұтас жанрларда эволюцияны бастан кешiредi,  бiрi жаңаланса, екiншiсi қатардан шығып, үшiншiсi тыңнан болады.

Р.Бердiбай ауыз әдебиетiнiң танытқыштық, тәрбиелiк, эстетикалық,    танымдық мәнiн сөз ете отырып, фольклортанудың тарихилығы жөнiнде             ауыз әдебиетi мұрасьн жинау, зерттеу, жариялау  жұмысындағы  қалыптасқан түрлi  ғылыми  мектептер, методологиялық   принциптердi  айтады. Мысалы, мифологиялық мектеп, оның қағидалары,           миграциялық теория, оның  заңдылықтары, антропологиялық мектеп, оның тұжырымдары — тарихи  мектеп. Ғалым бұл мектептердiң жетiстiктерi мен кемшiлiктерiн атап  көрсетедi.

Халық өнерiнiң жанашыры ретiнде Р.Бердiбай ауыз әдебиетi үлгiлерiнің мәнi мен мазмұнына ерекше көңiл бөледi. Ғасырлар бойы халқымыздың рухани қажеттілігін өтеп, ұрпақтан ұрпаққа жалғасқан мұралардың   тәрбиелiк маңызын бүгiнде ешбiр нәрсемен теңестiру мүмкiн еместiгiн айтады. Ғалым сөзiмен айтсақ “Алпамыс” “Көрұғлы”, “Қыз жiбек” сынды жырларды, айтыстағы, шешендiк сөздегi небiр тапқырлықты, мақал- мәтелдің тұжырымды даналығын тыңдап, ұғып өспеген буын қазақ тiлiнiң қадіріне жете алар ма? Ертегінің, аңыздың ғажайып оқиғалары қиялын  тәрбиелемеген, жақсылық пен жамандық күресiнде әдiлдiк, адамдық, мейiрбандылық жеңетiнiне сенiп үйренбеген, аяушылық сезiмi оянбаған    жас баға жетпес рухани байлықтан марқұм  қалмай ма?  Ендеше өскелең буынның барлық тәрбие жауапкершiлiгi үлкендердiң мойнында. Халқымыздың замандар бойында жасаған ақыл-ой игiлiгiн, әдемi дәстүрiн, инабаттылығын сабақтарын  жеткiншек қауымға дарыта алмасақ,                     ол өтелмеген парыз болып қалмақ. Мұндай парықсыздықты ешқандай шапшаң өсу заңдылығы сылтауымен, қандай да болмасын бөгде әсерлерден iздеумен ақтауға болмайды”  — дегенге сайып келедi. /14.106./

Ауыз әдебиетi мұраларының мәнiн тануда алдағы күнде           атқарылуға, зерттелуге, дамытылуға тиiс деген  бiрнеше  мiндеттердi     ғалым  Р. Бердiбай   атап   көрсетедi.   Ғалымның  әр  тұста  көрсетiп  отырған     фольклортанудағы келешекте атқарылуға тиiс деген мiндеттерi           мынадай болып келедi. “Ауыз әдебиетi жанрларының жүйесiн, құрамын олардың әрқайсысына тән ерекшелiктi, өмiр шындығының сәулелену дәрежесiн, дәстүрлiк, ұжымдық сипатын, таралу ауданы мен сақталуын, варианттылық пен формулалылықтың өзгешелігін тексеру бір алуан     нысана десек, ауыз әдебиеті жаратындыларының поэтикасын, құрылысын, тілдік бейнелеу өрнектерін, көркемдiк тәсiлiн, өмiр шындығының               берiлу ерекшелiгiн анықтау жеке өз алдына сан тарау тақырыптарға     бөлiнiп кетедi. Қазақ фольклоршыларының шыңдап қолға алатын проблемаларының тағы да бiр күрделi саласы — фольклор шығармаларының стадиялық жене полистадиялық тұрғысынан талдау. Ал ауыз әдебиетiндегi ұлттық  белгiлермен қатар олардағы өзге халықтар фольклорымен ұқсастықтар заңдылығын тарихи-типологиялық жағынан тексеру              қазақ фольклоршыларының келешектегi iстерiнде де жалғаса беретiн уәзипасы болып саналады” дегендердi айтады. Сол сияқты тағы да бiрнеше мiндеттердi топтап, жинақтап, мына мәселелердi екшеп көрсетедi.

1. Фольклортану ғылымының этнография теориясымен бiр арнада өзара байланыса дамуы кажет. /14.127./
2. Фольклор мен әдебиеттің ең басты айырмашылығы — көркем тәсiлiнiң бiрдей еместiгiнде. Фольклор туындыларына жазба әдебиет секiлдi шарт қою дұрыс емес.

З. Фольклордың дәстүрлі және кейiннен пайда болған формаларын анықтау, олардың белгiлi бiр халық өмiрiндегi мәдени кызметiн нақты түсiну керек.

4. Белгiлi бiр нұсқаның генезисiн, эволюциясын, сақталу ерекшелiгiн, таралу өрiсiн анықтау үшiн вариантты тексеру таптырмайтын қажеттілiкке айналды.
5. Қандай да болмасын ауыз әдебиетi шығармасын тарихи болмыстың елесi деп түсiну бiр басқа да, фольклор тарихының өзiндiк сипатын ашу — екінші меселе./14.128./
6. Алдағы кезде фольклордың сөзi мен сазын, олардың өзара байланысын, әрқайсысының қызметін нақтылы айқындайтын, бірлестіре қарайтын зерттеулер керек.
7. Халықтар арасындағы интернационалдық байланысты күшейту, олардың медениетiндегi бiр-бiрiне жақын, ортақ белгiлердi насихаттау, ұлттар мәдениетiнiң бiрлiгi тереңдей түсуiне көмектесу фольклортанудың да алдындағы мiндет, яғни салыстырмалы — тарихи түрде тексеру қажет. /14.124./
8. Фольклор мен әдебиет арасындағы диалектиканың байланыстын ашатын, ол байланыстың әрбiр жанрда, түрлi шығармаларда өзгеше көрiнiс беретiнiн, қысқасы осы екi көркемдiк құбылыстың бiрiн-бiрi      байыту процесiн, олардың заңдылықтарын ашу — нағыз көкейкестi мәселе.
9. Тағы бiр проблема — қазақ фольклорының байлығын туысқан халықтар тiлдерiне аудару болып табылады.
10. Қазақ фольклорын орта мектептер мен жоғарғы оқу орындарында өтудi терең ойластырып, жан-жақты қарастырып, оқу бағдарламалары мен окулықтарды қайтадан жасау керек. /14.130-131./

Сондай-ақ “ендiгi зерттеудiң мiндетi әрбiр жанр емес, сол жанрдың       жеке бiр салалары болуы керек” дегендi де айтады.

“Бұдан былайғы жерде ауыз әдебиетiнiң барша жанрларын (эпос,   ертегi, аңыз, әпсана, миф, тарихи, рухани, салттық — ғұрыптық өлендер, мақал-мәтел, жұмбақтар, балалар фольклоры, айтыс, шешендiк өнер, т.б.) осы  заманғы әлемдiк фольклортану дәрежесiнде зерттеу керек” — деген пiкiрiн айтады. /3.299./

Бұл мұралардың тарихтануға да аса құнды деректер қоса      алатындығын ескерте келiп, оларды жинап, жүйелеу, ғылыми — зерттеу тақырыбы  ету-кезек күттiрмейтiн iстiң  бiрi екенiн, сол сияқты дiни   дастандар  да    зерттелiнбей, тасада қалуына байланысты, оларды қайта қарап зерттеу обьектiсi етуiмiз керектiгi де ескертiледi.

Салтқа байланысты туған поэзияны мазмұндаумен шектелмей,       халықтың ежелгi наным-сенiм ғұрыптарымен байланыстыра тексеру оның     түп негiздерiн ашуға септесерi анық. “Қазiргi ақын, жыршы, термешi,    күйшiнiң шығармасындағы дәстүрлiлiк пен даралықтың арақатынасын,      бұл құбылыстың мәдениетiмiздегi орны мен мәнiн тексеру де фольклортану   пәнінің уәзипасы” — деген мiндеттi де қояды. /19.301./

“Түрiк халықтарының тарихы мен мәдениетiндегi, фольклорындағы     ортақ сарындарды, эпикалық типологияны тереңдеп таныған сайын қолымыздағы соны материалдар түсуі мүмкін. Бiз әзiрге дейiн қазақтану көлемiмен шектелiп қоймаймыз. Алдағы кезде оны бүкiл түрiктiк көлемге көтеру ләзiм” — деген тұжырым,  пiкiрлерiн ортаға салады. /19.324./

Сол сияқты жоғарыда айтып өткенiмiздей, айтыс өнерiн дамытудың шарттары мен жолдарын көрсетуде де тың ойлар айтып, үлкен жанашырлық танытқаны мәлiм.

Халық өнерiн қайта жандандыруда, оларды насихаттауда, зерттеуде тындырған Р. Бердiбайдың iстерiн бiр дипломның көлемiне сыйғызу мүмкiн емес. Осы жұмысты жазу барысында ғалым жанқиярлық еңбекқорлығына,  халқына шексiз берiлген азаматтығына, терең ойлы ғұламалығына                әбден тәнтi болдым.

Соңғы  кезде  фольклортануда  зерттеу  жұмыстарының методологиясын жетiлгендiгi байқалады. Бiрақ соған қарамай бiр кездерде кейбiр жаңсақтықтар үшiн  қаншама  мұрамыз  ашылмай,  күдiкпен   қаралып  қалғаны   ескеретiн құбылыс. Мұндай жетiстiктер мен жаңсақтықтарды     қалт жiбермей бақылап отарған ғалым фольклортанудағы  үлкендi —        кiшiлi  еңбектерге  де  сын  көзбен  қарай   бiлдi. Ол ауыз әдебиетi мұрасын  өзiне тән заңдылықтарды ескере отырып зерттеудiң жаңа деңгейiн түрлi жанр, проблемаларға арналған ұжымдық еңбектерден де, жекелеген авторлардың да монографияларынан байқады. Мысалға, Қазақ ССР Ғылым академиясы М.Әуезов атындағы әдебиет және өнер институты фольклоршыларының “Қазақ тарихи жырларының мәселелерi” (1979),  “Қазақ  фольклорының типологиясы” (1981) деген еңбектерiн алып,   олардың жанрды дұрыс талдап, зерттеу тұрғысынан үлкен жетiстiктерге жеткенiн сөз етедi. Бұл еңбектiң кемшiлiгiн “сөз болып отырған кітапқа  енген зерттеушiлердiң теориялық материалдарды қамтуы бiркелкi емес. Мұнда кеңес фольклористикасының озық жетiстiктерiне қарайлас тараулар да, талдау шеберлiгi олқы жатқан еңбектер де бар. Дегенмен жалпы    алғанда, монография қазақ ғалымдарының зерттеу медениетi бiр қадам     алға басқанын  байқата  алады” — деп көрсетеді. /14.111./

“Қазақ ертегілеріне арналған еңбектердiң ұтымдылығы әрi жаңалығы        да этнографиялық аспектiлермен бiрлiкте зерттеуiнде” екендiгiн айтып,     соңғы жылдарда фольклорлық прозадан ертегiлер ғана азды-көпті     зерттелгенiн ескертiп, “халықтың аңыз-әңгiмелерi мен әпсаналарының  құрамын генезисiн, поэтикасын анықтайтын еңбектiң пайда болуы фольклортану ғылымының жетiстiктерi қатарына қосылады” — дейдi              Р.Бердiбай. /19.299./ Бұл арқылы ауыз әдебиетi туралы ғылымының тақырыптық   ауданы да, методалогиялық құрамы да, зерттеушiлiк   мәдениетi де тереңдей бастағанын аңғарамыз.

Р.Бердiбай Қазақ ССР Ғылым академиясы М.Әуезов атындағы әдебиет жене өнер институтының фольклоршылары атқарған ұжымдық           еңбектiң  тағы да бiреуi — “Қазақ фольклористикасының тарихы” атты еңбекке де тоқталып, бұл еңбек жайлы ғалым: “Бұл монография — фольклортану тәжiрибесiн қорытындылаған бiрiншi  күрделi  iзденiс. Мұнда  қазақ  ауыз әдебиетiнiң  ерте заманнан ұлы Октябрь революциясына дейiнгi ұзақ аралықта жиналу, жариялану, зерттелу процесi қорытындылады” —          дейдi. /14.113./

Сонымен бiрге  Р.Бердiбай тақырыптың сонылығы немесе зерттеу  тәсiлiнде жаңаша iзденiстерi бар жекелеген кiтаптарға, диссертацияларға     аз — кем тоқталып өтедi. Олар — С.Қасқабасовтың “Қазақтың қиял-       ғажайып ертегiлерi” (1972),“ Қазақ халық прозасы” (1984), Е.Тұрсыновтың “Қазақ тұрмыс-салт ертегiлерi” (1972), М.Жармұхамедовтың “Айтыстың даму жолдары” (1976), Н.Төреқұловтың “Қазақ совет поэзиясының жанрлық ерекшелiктерi” (1979), Б.Әбiлқасымовтың “Толғау жанры” (1983),               М.Дүйсеновтың, К.Сейдаханов, С.Негимовпен бiрiгiп жазған “Халық  ақындары творчествосының көркемдiк сипаты” (1982), С.Негимовтың “Өлең өрiсi” (1980), Е.Ысмайловтың “Отан соғысы кезiнiң жырлары” (1948),  “Ақындар” (1956), К.Сейдахановтың соғыс жылдары кезiндегi халық жырларына арналған монографиясы (1974) сияқты еңбектерге Р.Бердiбай   шолу жасайды. Н.В.Кидайш — Покровская мен О.Ә.Нұрмағамбетованың “Қобыланды батыр — қаһармандық жыры” атты еңбегi де ғалым       таразысына түседi.

Сонымен бiрге Р.Бердiбайдың редакциялық басқаруымен шыққан   кiтаптар да бар.  Атап айтар болсақ, «Қазақ әдебиетiнiң тарихы»‚ үш    томдық  (1960- 1964), “Қазақ тарихи жырларының мәселелерi” (1979),         М.Әуезовтiң жиырма томдық шығармалар жинағы (1980),                           «Қазақ фольклорының типологиясы» (1981), “Едiге батыр” (1990),                               А.Байтұрсыновтың “Шығармалары” (1993), “Қазақ фольклорының тарихилығы”  (1994)  деген  еңбектер  мен  елеулi  туындылар.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Қорытынды

Жиырмасыншы ғасырдағы қазақ әдебиетiн даму үстiнде типологиялық тұрғыдан зерттеу оның арғы тамырлары ауыз әдебиетiнде жатқандығына   көз жеткiзедi.

Р.Бердiбай — туған халкының жарқын болашағы үшiн қалам           ұшымен де, қоғамдық қызметімен де адал қызмет етiп келе жатқан   ұлтжанды абзал азаматтардың бiрегейi. Оның бүкiл саналы     шығармашылық қызметі осы мақсатқа бағытталған. Өзiн-өзi әлi толық                танып бiлмеген халқының    ұлылығын өзiне ғана таныстырып қоймай,   басқа да елдерде насихаттауда қажымай еңбек етiп келедi. Әр халық    әлемдiк өркениетке қосқан үлесiмен бағаланатындықтан, халықтың сол үлестен шет қалмағандығын танытатын қайталанбас өнерiн жан-            жақты зерттеп жүр. Ол — журналист, сараман сыншы, зерделi зерттеушi, танымал фольклорист, белгiлi турколог, ұлағатты ұстаз, қоғам  қайраткерi, ұлтжанды абзал азамат.

“Қазақ әдебиетi” газетiнде классик ақынымыз әрi ғылым докторы, профессор ғұлама Әбдiлда Тежiбаевтың “Таланттың қос қыры” атты мақаласы  жарқ ете қалды. Әңгiме  Р.Бердiбайдың басына бiткен дарынның                     қос қыры жайында екен. Оның бiрi әдебиеттi зерттеушi — оның тарихы мен теориясын жасаушы iрi мамандығы да, екiншiсi — халқымыздың даналық қазынасы — ауыз әдебиетi мұраларын  талдап,  саралап,  насихаттаушы,  фольклоршы  ғалымдығы.

Алматы қалалық казақ әдебиетi мен өнер халық университетiнiң      жиырма бес жылдығына арналған сабақ осы қоғамдық негiздегi    университеттің ректоры Р. Бердiбай талантының тағы бiр  қырын — оның ұстаздық талантын жарқырыта көрсетiп бердi. Ұлы Абай: “Ұстаздық қылған жалықпас, үйретуден балаға” — деген ғой. Республикадағы ғылым мен    мәдениет кайраткерлерiн қоғамдық iске жұмылдырып, рухани қазынамызды байытуға мұрындық болып жүрген кемел ғалымның еңбегi сүйсiнерлiк.

Р.Бердiбайдың ғылыми жетекшiлiгiмен қорғалған докторлық және кандидаттық диссертациялар да жетерлiк. Қорғалған диссертациялардың барлығы дерлiк фольклор тақырыбына немесе фольклормен байланысты тақырыпта жазылғанын байқаймыз. Ғалым мұндай ғылыми жетекшiлiк етудi 1975 жылдан бастап бүгiнге дейiн атқарып келедi.

Сыншы, публицист, әдебиет тарихшысы,  фольклор зерттеушi, көне      әдеби мұра  мен  шығыс  әдебиеттерi, қазақ сөз өнерiнiң  жанашыры және орындаушысы Рахманқұл Бердiбай — шын мәнiндегi жан-жақты талантты, бiлiмдi ғалым. Ол қазақ әдебиетi мен медениетiнiң дамуы меселесiне ортақ қарап, халықтың рухани мұратын тұтастықта, кең көлемде жинақтай        зерттеуге бейiм. Әдебиет пен қоса өнердiң материалдық және рухани ескерткiштердiң тарихы мен оларды сақтау жайында да көп сөз қозғайды.      Алғаш қалам ұстағаннан берi ол қазақ әдебиетi мен мәдениетiнiң, жалпы    ұлттық мұраның жанашыры, жоқшысы есебiнде көрiнiп өзiнiң      ұлтжандылығын танытып келедi.

Фольклор зерттеуге Р.Бердiбай 1970 жылдары келдi. Методологиялық тұрғыдан ол ауыз әдебиетiн жазба шығармалардан бөлек дара, ерекше          құбылыс екенiн таныта зерттеудi бастады. Ол фольклорлық шығармаларды тақырыптық жағынан ғана талдап  келген бұрынғы принциптерден              бас тартып, олардың iшкi өзгерiстерiн, типологиясын, тарихпен қарым-     қатынасын, өзiндiк поэтикасын, көне формаларын зерттеудi ұйымдастырды   және соған басшылық еттi, фольклор зерттеудiң тарихын жасады.

Р.Бердiбайдың ауыз әдебиетiне арналған еңбектерiнен оның фольклор,    эпос табиғатын жете таныған, бұл құбылыстардың теориялық негiздерiн меңгерген ғалымның тұңғиық  тереңдiгi танылады.

Том — том  дүниелердiң    авторы   бұл   күндерi    шығармашылық  кемелiне келiп, жазушылық  шабытпен  өз оқырмандарына  кiтап  үстiне  кiтап   ұсынуда.

Ғалымның ауыз әдебиетi соның iшiнде эпос туралы айтқан әр ойлары ғылыми дәлдiгiмен, тиянақты, пiкiрлерiмен қымбат.

Кемел ойлы ғалымның өмiрлiк критерийi бiр-ақ нәрсе: “Әр адамның          бағасы халқына тигiзген пайдасымен өлшенедi. Қандай  да болмасын қайраткерлерді бағалағанда, олардың iсi жалпы халықтың ұлы мүддесiне қаншалықты игiлiктi болатынын алдымен ойлайық”, — дейдi.

Р.Бердiбай — осы ұрпақтың талантты өкiлдерiнiң бiрi. Оның қазақ    әдебиетi мен ғылымында ешкiмге ұқсамайтын, басқаны қайталамайтын                                     өзiндiк   үлкен  орны  бар.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Пайдаланылған   әдебиеттер  тiзiмi:

1. Қазақстан Республикасының Президенті Н. Ә. Назарбаевтың

    Қазақстан халқына жолдауы. Астана,  1 — наурыз  2006 жыл.

2. Әсіп С. “Дарын қырлары” //  Рухани мұра жанашыры

    ХҚТУ  Хабаршысы   6. 2002 ж.

3. Бердiбаев Р. “Жыршылық дәстүр”. Алматы., “Қазақстан”, 1980 ж.
4. Қорғанбеков Б. “Біз таныған Рахаң”. ХҚТУ Хабаршысы   6. 2002 ж.
5. Проблемы казахского литературоведение //Советская туркология 1983, №4
6. Бердiбаев Р. “Эпос — ел қазынасы” Алматы., “Рауан” 1995 ж.
7. “Советская туркология” 1979 г. № 3
8. “Қазақ фольклорының типологиясы” Алматы 1981 ж.
9. Ісмақова А. “Сегіз қырлы, бір сырлы”. ХҚТУ Хабаршысы 6. 2002 ж.
10. Бердiбаев Р. “Сарқылмас қазына”. Алматы., “Мектеп”, 1982 ж.
11. Қыраубайқызы А. “Көкейкестi арман ғұмыр”. “Егемендi Қазақстан”

      30.10.1997 ж.

12. Бердiбаев Р. “Айтыс өнерi”. Алматы., 1978ж.
13. Бердiбай Р. “Наурыз өлеңдерi”. “Қазақ әдебиетi”. 22.03.1985 ж.
14. Бердiбаев Р. “Кәусар бұлақ”. Алматы., “Жазушы”, 1989 ж.
15. Бердібай Р. «Өшпеген намыс, үзілмеген ерлік іздері»

      «Қазақ әдебиеті»   10.Х. 1995.

16. Тұрантегi Д. “Ғалым мұраты”. “Шымкент келбетi”. 14.11.1997 ж.
17. Бердiбай Р. “Аманаттай сақталған асыл мұра”. “Қазақ әдебиетi”.

      26.12.1995 ж.

18. Бердiбаев Р. “Эпос мұраты”. Алматы., “Бiлiм”, 1997 ж.
19. Бердiбай Р. “Жұлдыздар жарығы”. Алматы., “Бiлiм”, 2000 ж.
20. Бердiбаев Р. “Қазақ эпосы”. Алматы., “Ғылым,  1982 ж.
21. Бердiбай Р. “Эпос әлемiне жаңа көзқарас”. “Жас алаш”. 17.05.1997. ж.
22. Бердiбай Р. “Ер Шора жыры жайында”. “Жұлдыз”. №12,

      183-191-б.   1992 ж.

23. Бердiбай Р. “Ел боламыз десек…”. Алматы., “Қазақстан”, 2000 ж.
24. Қазақ ғалымдарының биобиблиографиясы. Рахманқұл Бердібай.

      ҚР Ғылым министрлігі – Ғылым академиясы. Алматы, «Ғылым» 1998 ж.

25. Ергөбек Қ. “Халықпен тағдырлас”. “Қазақ әдебиетi”. 28.10.1997 ж.
26. Қирабаев С. “Шындық және шығарма”. Алматы., “Жалын”, 1981 ж.
27. Бердiбай Р. “Ғажайып өнер қағажу көрмесiн”. “Егемендi Қазақстан”.

      12.06.1997 ж.

28. Қирабаев Р. “Елжанды ғалым”. “Егемендi Қазақстан”. 29.10.1997 ж.
29. Бердiбай Р. “Мифтер оралып келедi”. “Қазақ әдебиетi”. 20.03.1998 ж.
30. Бердiбай Р. “Ежелгi дәстүр ел қажетіне жарады”. “Егемендi Қазақстан”.

     12.02. 1997ж.

31. “Ұлттың ұлы мұраты”. “Қазақ әдебиетi”. 29.07.1997 ж.
32. Байтанаев Б., Нүрпейiсов Н. “Эпос зерттеушi ғалым”.

      “Оңтүстiк Қазақстан”    29.10.1997 ж.

33. Наурыз А. “Таным көкжиегiндегi күрделi еңбек”. “Шымкент келбетi”.

      26.07.1996 ж.

34. Бердiбай Р. “Фольклортану бағдары”. “Қазақ әдебиетi”. 18.09.1997 ж.
35. Бердiбай. “Жауһарларды жинаған”. “Қазақ әдебиетi”. 8.10.1993 ж.
36. “Билер сөзінің фольклорлық сипаты”. “Мұрагер”, 1994  №1
37. “Фольклортану бағдары”. “Қазақ әдебиеті” 24. 04. 1987 ж.
38. “Фольклор және көркемдік даму”. “Қазақ әдебиеті” 16.07.1982 ж.
39. “Фольклортану пәніне мән берсек”. “Алматы ақшамы” 10.05.1995 ж.
40. “Ш. Уалиханов — фольклоршы”. “Жұлдыз” № 10 11-24 б.  1985 ж.
41. “Халық мұрасы — қымбат қазына”. “Қазақ әдебиеті” 21.12.1976 ж.
42. Р. Бердібай “Эпос сарыны” Алматы,  1976 ж.
43. “Фольклор шындығы” Алматы 1990 ж.
44. “Қазақ фольклорының тарихы” Алматы, 1993 ж.
45. “Қазақ тарихи жырларының мәселелері” Алматы, 1971 ж.
46. Р. Бердібай “ Ғасырлар толғауы” Алматы, 1977 ж.
47. Р. Бердібай “Дәстүр тағылымы” Алматы 1973 ж.
48. Р. Бердібай “Достық кемесінде” Алматы 1976 ж.
49. Қоңыратбай Т. “Бар ғұмырын ғылымға бағыштаған”

      ХҚТУ  Хабаршысы   6. 2002 ж.

50. Данияров Т. “Р. Бердібай және жыршылық дәстүр мәселелері”

      ХҚТУ  Хабаршысы   6. 2002 ж.