Жүйке тамырларым ауыратын едi. Алматыға тойға барып, ренжiп, одан сайын ауырып қайттым. Әрине, қырық жыл мектепте мұғалiм болып жұмыс iстеу оңай емес...
Жақында туған құдамның баласы үйленiп Алматыға тойға бардық. Кенже баламның қолында тұрғандықтан, өзiме тиесiлi 4 жастағы кенже немеремдi ала келгенмiн. Мен үшiн дүниеде баланың қуанғанынан артық бақыт жоқ. Ақ бантигiн тағып, етегi желбiреген ақ көйлегiн кигiзiп, қызым такси жалдап, кешке тойға бардық. Мейрамханаға кiрейiк десек, iшке кiргiзбейдi. Дап-дардай басыммен есiктiң алдында аз-маз сүмiрейiп кiдiрiңкiреп қалдым. Қызым: “Бiздi тойға шақырған. Ендеше, неге кiруге болмайды?..” – десе, “Той иелерi сiздерге ескерткен жоқ па едi? Кiшкентай баламен мұнда кiруге болмайды”, – дейдi. Анау-мынауға бой бермеушi едiм, мынандай сұмдықты көрiп не айтарымды бiлмей тосылып қалдым. Бiздi көрген құдам жетiп келдi. Бетiмнен сүйiп, жiк-жаппар болып жатыр, байғұс (байғұс демегенде не дейiн, өз тойына өзi иелiк ете алмаса). “Айыппұлын төлеймiн, кiрсiн”, – дедi бiздi iшке кiргiзбей қойған қызға.
Жастардың тойы ғой, бақытты болуларын, құда мен құдағиға жақсы келiн болуын тiледiм, әрине. Бiрақ жасы келген қарияны, ақ жаулықты ананы есiктiң алдында жаман оқушы секiлдi ұстап қалғандары үшiн мен қатты ренжiдiм.
Артынан бiлдiм, Алматыда кейбiр мейрамханаларға баламен тойға бармау керек екен. Мейрамхананың заңы солай көрiнедi. Олардың айтуынша, бала жылайды, шулайды, жүгiредi. Жалпы айтқанда, жұрттың мазасын алады. Сондықтан “кiшкентай балаларды тойға ертiп келмеу керек” екен. Бiз болған мейрамхананың айыппұлы – 2 мың теңге (Бұл мейрамхананың атын жазайын десем, құдаларға кесiрi тие ме деп отырмын). Оны бадырайтып жазып, есiктiң алдына iлiп қойыпты. Ұят-ай! 70-ке келген ғұмырымда көп нәрсенi көрiп едiм, ал мынандай сұмдықты көрмеппiн…
К.Еңсепова,
Оңтүстiк Қазақстан облысы.
Жас Алаш газетiнен алынды
