Туған-туыстарым Ресейдiң Самар облысында тұратындықтан, жаз шыға бала-шағамызбен төркiндеп барып, аунап-қунап келемiз Жыл сайын осылай. Биылғы жазда барғанымда, әдетте бұрынғы жылдары байқамаған жайттарды көзiм шала бастады. Ресейде 30-40 жастағы өзбектiң жiгiттерi толып кеткен әрi жандарында орыс келiншектерiн ертiп бара жатқанын жиi-жиi көзiм шалатын болды. Бұл бұл ма, келiншектiң қолынан 10-13 жастағы қасы-көзi қиылған кәдiмгi өзбек қыздарын, шаштары сары, көздерi мойылдай қап-қара ұлдарды талай көретiн болдым. Әуелгiде Өзбекстаннан ертiп келген бала ма дейiн десем, оған ұқсамайды. Келiншектiң өз баласы екенiн сұрамай-ақ байқайсың. Әлгi өзбек туысқан аяғын алшаң басып, ұялы телефонмен көшеде айқайлап сөйлеп бара жатады. Ресейде қазақ көп, әсiресе Қазақстанмен шекаралас облыстарда. Өзiм де сол Ресейдiң қызымын. Бiрақ қанша жерден осы жерден туып-өсiп, осы жерден тамырлансақ та бiз қазақтар дәл мына өзбектер тәрiздi аяқты алшаң басқан емеспiз.
